Από τη στήλη Αχι.Ρο. (του Αχιλλέα Ροδίτη) της Αχαϊκής Πολιτείας

Πώς να περιγράψεις αυτό που μπορείς να αισθανθείς βλέποντας τα νέα παιδιά, κορίτσια και αγόρια, να κατακλύζουν τα νοσηλευτικά ιδρύματα της περιοχής και να περιμένουν υπομονετικά και χωρίς διαμαρτυρία τη σειρά τους, επί ώρες ολόκληρες, μόνο και μόνο για να προσφέρουν αίμα μετά την τραγωδία των Τεμπών;

Είναι δύσκολο να εκφράσεις και να αποτυπώσεις στο εκατό τοις εκατό όλο το συναίσθημα που σε κατακλύσει. Δεν υπάρχουν ακριβείς λέξεις, παρόλο το πλουσιότατο ελληνικό λεξιλόγιο. Διότι η πράξη των νέων παιδιών, αυτή η αυθόρμητη μαζική κινητοποίηση τους, υπερβαίνει τον νου, που δημιούργησε λέξεις, και αγγίζει κάτι πολύ πιο «υψηλό», εντελώς ψυχικό.

Σε κάθε ωστόσο να συνειδητοποιείς ότι κάνουμε τεράστιο λάθος όταν διαπιστώνουμε ευκαιριακά και με προχειρότητα ότι οι νέοι… πήραν τον στραβό τον δρόμο. Ότι αδιαφορούν, ότι δεν επικοινωνούν, ότι είναι προσανατολισμένοι στη βολή σ’ έναν σύγχρονο κόσμο που τρέχει.

Τελικά όχι. Σου αποδεικνύουν, όταν χρειαστεί, ότι έχουν βρει τον τρόπο να μας συγχωρούν για τα στραβά κι ανάποδα που τους κληροδοτήσαμε, για το προβληματισμό σύστημα μόρφωση που δημιουργήσαμε για εκείνους, για το αβέβαιο εργασιακό μέλλον που τους προσφέρουμε… Και αντί νουθεσιών ή διαμαρτυρίας, στέκονται δίπλα σου, παρεμβαίνουν, νοιάζονται. Και σου δείχνουν ότι είναι γεννημένοι για πολλά περισσότερα. Κυρίως, είναι αφοσιωμένοι σε έναν κόσμο αλληλεγγύης που ενδιαφέρεται για το διπλανό του και μπορεί να αγωνιστεί για αυτόν…