Αυτή είναι, λοιπόν, η εικόνα που δείχνει σήμερα το ισόγειο της οδού Μπιζανίου. Κάτω απ’ το δεξί παράθυρο, κάποιος με στυλό έγραψε «το Σπίτι του Θανάτου». Αυτό συνέβη λίγο πριν την Κυριακή του Πάσχα.

Κατά τα λοιπά, όλο και περισσότεροι περνούν απ’ το σημείο και αφήνουν σημειώματα και λουλούδια. Κάποιος δε έγραψε, κάτω απ’ το κουδούνι της εξώπορτας, κάτι για τα τρία αγγελούδια που χάθηκαν.

Γείτονας, που παρά την επιμονή μας θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του, μάς έλεγε την περασμένη Τετάρτη ότι «εκεί που αυτό το αθέατο δρομάκι, δίπλα απ’ την οδό Κιλκίς, είχε μια μνημειώδη ησυχία, ξαφνικά έγινε πέρασμα για πολλούς, πεζούς και οδηγούς. Και πέρασμα καθημερινό, μάλιστα…».

Τι είδε η «Πολιτεία»; Ότι ακόμα και απ’ την Αθήνα, κάποιοι που ήρθαν να περάσουν το Πάσχα στην Πάτρα, θέλησαν να δουν από κοντά το «σπίτι της Πισπιρίγκου». Έστω να περάσουν απέξω και να διαβάσουν τα σημειώματα. Αν αυτό λέγεται, περίπου, «αξιοθέατο» είναι άλλοι που θα το κρίνουν.

Εμείς, εδώ, θα σταθούμε σ’ ένα εξαιρετικό κείμενο της δικαστικής συντάκτριας Ιωάννας Μάνδρου που χωρίς περιστροφές είπε ότι «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το στυγερό του εγκλήματος και η αγωνία της κοινής γνώμης να πληροφορηθεί τι ακριβώς έχει συμβεί και με τα άλλα δύο παιδάκια είναι στοιχεία που συμβάλλουν ώστε το θέμα να παραμένει στην επικαιρότητα, παρά τον πόλεμο στην Ουκρανία, την ακρίβεια και τις τιμές στην ενέργεια. Πάντοτε, άλλωστε, τα στυγερά εγκλήματα συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης».

Και έτσι είναι. Και εμείς θα επαναλάβουμε ότι στην Ιστορία της εγχώριας δημοσιογραφίας, αν υπήρξε ποτέ τέτοια, σπανίως ένα και μόνο θέμα «άντεξε» στην πρώτη γραμμή της ειδησεογραφίας όσο η «Ρούλα Πισπιρίγκου».