άρθρο, του Αχιλλέα Ροδίτη

Το Σάββατο ήταν η παγκόσμια ημέρα ΑμεΑ. Την 1^η Δεκεμβρίου η παγκόσμια ημέρα AIDS και στις 25 Νοεμβρίου η παγκόσμια ημέρα καταπολέμησης της Βίας κατά Γυναικών.

Κι άλλες παγκόσμιες ημέρες πιο πριν, κι άλλες μετά. Θα γράψουμε μηνύματα στο φέισμπουκ, θα ανεβάσουμε ωραίες φράσεις, ενίοτε «copy paste» από κάποιον σπουδαίο συγγραφέα ή φιλόσοφο. Η μέρα θα… κυλήσει και θα γυρίσουμε στην καθημερινότητα μας. Και όλα θα είναι όπως πριν…! Αλλά σκοπός τέτοιων ημερών είναι να κάνουμε πράγματα ώστε η επόμενη παγκόσμια ημέρα να μας βρει πιο βελτιωμένους ως κοινωνία.

Για παράδειγμα, στο θέμα της κακοποίησης γυναικών, φέτος μου έμεινε η πρόταση της αντιδημάρχου Υγείας της Πάτρας Βίβιαν Σαμούρη, ότι το πρώτιστο που πρέπει να κάνουμε – πέρα από ευχολόγια – είναι να εξασφαλιστεί η οικονομική και εργασιακή στήριξη κάθε γυναίκας που θέλει να φύγει από ένα κακοποιητικό περιβάλλον. Διότι δεν το κάνει επειδή δεν έχει καμιά βοήθεια. Και είναι πράγματι αλήθεια αυτό που λέει. Διότι ο θύτης το πρώτο που κάνει είναι να της στερεί την επαγγελματική, άρα και οικονομική ανεξαρτησία. Άρα, δίχως βοήθεια ποια γυναίκα μπορεί να φύγει; Ιδίως αν έχει και παιδιά;

Απ’ την άλλη, για τα Άτομα με Αναπηρία, θυμάμαι τα πρόσφατα λόγια του Γεράσιμου Φεσσιάν στην «Πολιτεία». Ότι όλοι θα σπεύσουν να πουν ευχές αλλά στην Πάτρα δεν έχουμε ακόμα φροντίσει να εφαρμόσουμε ούτε σπιθαμή απ’ όσα λέει το Τοπικό Σχέδιο Δράσης Προσβασιμότητας, ώστε τα ΑμεΑ να μπορούν να κυκλοφορούν άνετα στην πόλη τους. Κάπου, λοιπόν, το χάνουμε… Μένουμε στα λόγια, δεν περνάμε στην πράξη. Είναι καιρός να αλλάξουμε πρώτα αυτό…