του Αχιλλέα Ροδίτη
392 μέρες πολέμου μετρά σήμερα (Τρίτη) η Ουκρανία μετά την Ρώσικη εισβολή. 392 μέρες με τη μυρωδιά θανάτου να σκεπάζει τη χώρα. Και τον πλανήτη ανάστατο να παρακολουθεί την εξέλιξη προσπαθώντας παράλληλα να διαχειριστεί τη χιονοστιβάδα συνεπειών που πλήττουν την οικονομία και κάθε άλλη βαθμίδα της καθημερινότητας μας.
Η Πάτρα ήταν απ’ τις πόλεις που άνοιξαν αμέσως μια μεγάλη αγκαλιά στους ξεριζωμένους Ουκρανούς. Σε γυναικόπαιδα κυρίως που εγκατέλειψαν άρον άρον την εμπόλεμη ζώνη για να σωθούν. Μανάδες με παιδιά που άφησαν πίσω, στην «πρώτη γραμμή», άνδρες – μπαμπάδες, ώστε να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη.
Ήταν τότε που σύξυλη η πατραϊκή κοινωνία, όλη η Αχαΐα, η Ηλεία, ολόκληρη η Δυτική Ελλάδα, παρακολουθούσε αποσβολωμένη την άφιξη δεκάδων προσφύγων πολέμου και έσπευδε να δώσει το «παρών» είτε με τρόφιμα και φάρμακα, είτε ακόμα και ανοίγοντας τα σπίτια τους για να φιλοξενήσουν οικογένειες Ουκρανών.
Στο πλαίσιο μιας γιγαντιαίας ανθρωπιστικής προσπάθειας που είχε ξεκινήσει και συντονίσει ο Σύνδεσμος Ελληνο-Ουκρανικής Φιλίας και ο Πρόεδρος του κ. Μιχάλης Ροδόπουλος. Έναν χρόνο μετά, η «Πολιτεία» αναζήτησε στοιχεία για αυτούς τους ανθρώπους. Για όσες γυναίκες και παιδιά, αλλά και κάποιους άνδρες, ήρθαν στην Πάτρα και βρήκαν στέγη σε σπίτια της πόλης. Τι κάνουν σήμερα; Πού βρίσκονται; Πώς ζουν; Είναι τα ερωτήματα στα οποία ψάξαμε απαντήσεις.
ΠΟΣΟΙ ΗΡΘΑΝ, ΠΟΣΟΙ… ΕΦΥΓΑΝ ΚΑΙ ΠΟΣΟΙ ΕΜΕΙΝΑΝ
Στην Πάτρα αφίχθηκαν 113 Ουκρανοί. Από αυτούς, μόλις 13 άνδρες και 58 γυναίκες. Όλοι οι υπόλοιποι, παιδιά. 42 παιδιά ηλικιών από μόλις λίγων μηνών μέχρι και 15 με 16 χρόνων. Η προσαρμογή τους στην Ελλάδα ήταν δύσκολη κι εφιαλτική, όπως περιγράφει στην «Πολιτεία» ο κ. Ροδόπουλος. «Συνάντησαν αγάπη από τον κόσμο. Ζεστή φιλοξενία. Ακόμα και έντονη προσφορά εργασίας από πολύ κόσμο, Αχαιούς και Ηλείους επιχειρηματίες οι οποίοι συγκίνησαν με τις προθέσεις τους.
Αλλά το πρόβλημα ήταν… άλλο: Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν έρθει για να βρουν δουλειά. Ο νους τους ήταν στην πατρίδα. Άλλωστε ποια μάνα θα μπορούσε να αφήνει μόνο το τρομαγμένο παιδί της για να πάει στη… δουλειάς;». Αυτό που ήθελαν ήταν στήριξη απ’ το κράτος, που δυστυχώς, δεν είχαν, όπως σ’ άλλες χώρες (Γερμανία, Πολωνία, Ελβετία κ.α.) που παρείχαν στέγη και σταθερό επίδομα. Έτσι, οι περισσότεροι ταξίδεψαν για εκεί. Από τους συνολικά 113 συνανθρώπους μας, μόλις… 19 παραμένουν ακόμη εδώ στην Πάτρα.
Η ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ…
Μεταξύ των 19 Ουκρανών που ακόμα ζουν στην πόλη μας, και μια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου με τα τρία της παιδιά. Η Ναταλία, συνεχίζει να κάνει μαθήματα μέσω διαδικτύου και ζει μέσα απ’ αυτό. Παράλληλα, διδάσκει η ίδια τα παιδιά της, στο σπίτι που έχει νοικιάσει στην Πάτρα. Έχει επιλέξει έναν δύσκολο δρόμο που όμως της παρέχει μια ασφάλεια αδιαπραγμάτευτη: την Ειρήνη!
Αλλά κι άλλες οικογένειες προσπαθούν να βρουν ακόμα τον ρυθμό τους εδώ. Άλλη μάνα εργάζεται ως Καμαριέρα σε ξενοδοχείο. Έστειλε τον γιο της στην Αυστραλία για να σπουδάσει, σε κάποιους μακρο-συγγενείς της. Και η ίδια παραμένει εδώ και εργάζεται για να του στέλνει χρήματα. Δεν πήγε και η ίδια στην Αυστραλία, ακριβώς για να είναι κοντά στην πατρίδα. Περιμένοντας να τελειώσει ο πόλεμος και να μπορέσει να γυρίσει στο σπίτι της.
Φιλοξενία παιδιών και επετειακή εκδήλωση
Στο μεταξύ, ήδη έχει κανονιστεί ένας νέος κύκλος φιλοξενίας παιδιών από την Ουκρανία, στην κατασκήνωση της Σκαφιδιάς στην Ηλεία, με τη συνδρομή της Ιεράς Μητρόπολης του νομού και του Συνδέσμου Ελληνο-Ουκρανικής Φιλίας. Οι λίστες έχουν ήδη συμπληρωθεί. 1.639 παιδιά από κάθε σημείο της Ουκρανίας, θα ταξιδέψουν σταδιακά προς την Ελλάδα με προορισμό τους την κατασκήνωση, για να ζήσουν ένα καλοκαίρι ξέγνοιαστο, μακριά από τον τρόμο του πολέμου και της φωτιάς. Κατά την περίοδο από τις 15 Ιουνίου έως και τις αρχές του Σεπτέμβρη του 2023.
Και φυσικά δεν θα είναι μόνο αυτοί οι φιλοξενούμενοι. Μαζί τους και οι μανάδες τους. Σε μια προσπάθεια όχι μόνο να δοθεί η ευκαιρία ασφαλών διακοπών, αλλά για να διατηρηθεί και ο στενός δεσμός φιλίας μεταξύ των δύο λαών.
Παράλληλα, ο Πρόεδρος του Συνδέσμου, ο κ. Ροδόπουλος, έχει επικοινωνήσει με τον πρώην Ουκρανό Πρέσβη στην Ελλάδα κ. Σκουρόφ ο οποίος σήμερα ασκεί τα ίδια καθήκοντα στην Αλβανία, προκειμένου να διοργανωθεί εντός του καλοκαιριού μια μεγάλη επετειακή εκδήλωση μνήμης στην Πάτρα, που θα σηματοδοτήσει με κάθε επισημότητα την εναντίωση όλων σε αυτόν αλλά και σε κάθε πόλεμο.
«Δεν είναι φίλοι μας, είναι αδέλφια μας…»
Συναντήσαμε τον Μιχάλη Ροδόπουλο ζητώντας του να μιλήσει αυθόρμητα για όσα ψυχικά εισέπραξε από την προσπάθεια του να στηρίξει τους ξεριζωμένους. Ο Σύνδεσμος Ελληνο-Ουκρανικής Φιλίας που έχει ιδρύσει υπάρχει ακόμα και πριν από το 2014, επειδή η Ουκρανία είναι διαχρονικά στενά συνδεδεμένη με την Ελλάδα λόγω του έντονου ελληνικού στοιχείου της, ειδικά στην περιοχή της Μαριούπολης.
ΞΕΡΙΖΩΘΗΚΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ
Όπως μας λέει, στη Μαριούπολη υπήρχαν 450 χιλιάδες Έλληνες. «Και τώρα; Ζήτημα να είναι 100 χιλιάδες περίπου…». Ή σκοτώθηκαν ή ξεριζώθηκαν! Ένα ελληνικό στοιχείο σε φθίνουσα πορεία. Όσο για τον ίδιο; «Είμαι λυπημένος για αυτό που συμβαίνει. Αλλά ταυτόχρονα αισθάνομαι μια απερίγραπτη χαρά που μπόρεσα να βοηθήσω ανθρώπους. Που ακόμα μιλάω στο τηλέφωνο, κάθε μέρα. Με καλούν να μου μιλήσουν, να μου πουν τα νέα τους. Και πάντα θα είμαι εδώ για αυτούς. Γιατί είναι άνθρωποι που πιστεύουν στην πατρίδα, στον πολιτισμό, αλλά και στην Ελλάδα. Δεν είναι φίλοι μας, είναι αδέλφια μας…».
Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ
«Και να θυμάστε», λέει ο κ. Ροδόπουλος, όταν κάποτε ο πόλεμος τελειώσει, εμείς εδώ θα γεμίζουμε από Ουκρανούς τουρίστες. Πάνω από τους μισούς που θα επισκέπτονται τη χώρα μας και ειδικά την Αχαΐα και την Ηλεία, θα είναι από την Ουκρανία.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
