Άλλοι μιλούν για μεγαλοϊδεατισμό και για δημοκοπίες που προσκρούουν στην επιστημονική αλήθεια και στην οικονομική λογική. Άλλοι επικαλούνται τις προβλέψεις που επιβάλλουν τα κριτήρια χρηματοδότησης των κοινοτικών έργων.
Κάποιοι άλλοι χαρακτηρίζουν ιδεολόγημα ή επιχείρημα που εφάπτεται με τον παραλογισμό την άκαμπτη απαίτηση το τρένο να «βυθίζεται» κατά την διέλευση του απ’ τον αστικό ιστό της Πάτρας.
Απ’ το Ρίο και δυτικότερα, δηλαδή. Αφήνουμε στην άκρη τις όποιες προσεγγίσεις, εκτιμώντας ότι η στερεότητα και η τεκμηρίωση τους επαφίενται κατά κύριο λόγο στην επιστημονική κοινότητα και όχι στον οποιονδήποτε δημοσιολογούντα.
Απ’ την άλλη, οι τοπικές πολιτικές δυνάμεις ή τουλάχιστον οι περισσότερες εξ αυτών, με προεξάρχουσα τη δημοτική αρχή, στοιχίζονται με την πλευρά που λέει ότι η επίγεια διέλευση του τρένου θα σημάνει τη διαιώνιση του αποκλεισμού της Πάτρας απ’ το θαλάσσιο μέτωπο της, θα διατηρήσει τις συνθήκες όχλησης σ’ όλη την παραθαλάσσια ζώνη και θα επαναφέρει, για πολλές δεκαετίες ακόμα, ένα φυσικό τείχος στη σύνδεση του Πατρινού με τον ανοικτό ορίζοντα.
Και φυσικά, με δεδομένη την αναγγελθείσα πρωθυπουργική επίσκεψη στην Πάτρα μέσα στον Οκτώβριο, το ζήτημα της υπογειοποίησης του τρένου θα έρχεται και θα ξανάρχεται στον δημόσιο διάλογο. Πριν και μετά την επίσκεψη.
Για να φανεί, για μια ακόμα φορά, το προφανές. Ότι, δηλαδή, ακόμα και στις κορυφαίες διεκδικήσεις της πόλης, ακόμα και σε ζητήματα που η «σύμπλευση, η συνοδοιπορία και η ομονόηση» για να δανειστούμε μια φράση τοπικού τεχνοκράτη, «θα έπρεπε να είναι στοιχεία που να χαλυβδώνουν σταθερά και αδιαπραγμάτευτα τη στάση της πόλης», εμείς ακολουθούμε τη συνήθη οδό της μετωπικής αντιπαράθεσης.
Και σπαταλούμε τις δυνάμεις μας όχι προς το στόχο της διεκδίκησης αλλά στο πως θα «επιβληθούμε» ο ένας στον άλλον. Ίσως δε αυτός να είναι και ο λόγος που η Πάτρα κινδυνεύει να πάρει το βραβείο της πόλης «που έβλεπε τα τρένα να περνούν»…
Δηλαδή, της πόλης των χαμένων ευκαιριών. Όχι μόνο στο ζήτημα της υπογειοποίησης αλλά και σε μια σειρά πολλών άλλων ζητημάτων. Ίσως για όλα όσα, σε αναρίθμητα άρθρα και άλλες τόσες δημόσιες παρεμβάσεις, χαρακτηρίζονται ως οι αναξιοποίητες δυνατότητες αυτής της πόλης -όταν άλλες πόλεις, με μικρότερα εφόδια κάνουν πολύ πιο ουσιαστικά βήματα…- η πραγματική αιτία να είναι η απουσία κουλτούρας διαλόγου που χαρακτηρίζει πολλούς εξ ημών.
Δεν συζητούμε, δεν συγκλίνουμε, δεν είμαστε καλοί ακροατές. Και έτσι πάντα είμαστε διχασμένοι και σχεδόν αλληλοϋποβλέποντες. Καθ΄ υπερβολήν το λέμε αλλά έχει μια δόση αλήθειας.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
