Παρότι η επιχείρηση φαστ-φουντ της κας Μαρίνας είναι από τις πιο επιτυχημένες, της απομένει ελάχιστο κέρδος. Κι αν δεν είχε τον σύζυγο, θα είχε κλείσει το μαγαζί προς αναζήτηση μεροκάματου…

του Αχιλλέα Ροδίτη

«Κοντεύω να καταρρεύσω. Εργάζομαι 16 ώρες την ημέρα σκληρά, σαν νέο κορίτσι στη δουλειά, κι όμως μου φτάνουν ίσα… ίσα για να πληρώσω τα φροντιστήρια των παιδιών μου», τονίζει στην «Πολιτεία» η Μαρίνα Κ.

Και δεν είναι μια περιγραφή «ξένη» προς τη σημερινή πραγματικότητα. Όπου κι αν ρωτήσεις, σε κατάστημα εστίασης, πάνω – κάτω, το ίδιο θα σου απαντήσει ο ιδιοκτήτης. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, που όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα ο οποίος «λέει» ότι δυστυχώς ο κλάδος της εστίασης βιώνει τις χειρότερες στιγμές του.

Και η περιγραφή που κάνει στην «Πολιτεία» η εν λόγω επαγγελματίας είναι ενδεικτική του τι κατάσταση επικρατεί στην αγορά, σε καθαρά πρακτικό επίπεδο.

Άλλωστε η παραπάνω φράση και η όλη περιγραφή δεν εκστομίσθηκε από μια απλή εργαζόμενη αλλά από μία ιδιοκτήτρια επιχείρησης φαστ-φουντ που λειτουργεί εδώ και μερικά χρόνια (καλοκαίρια) σε παραλιακή περιοχή της Πάτρας. Και είναι αξιοσημείωτο ότι πρόκειται για κατάστημα το οποίο στην κυριολεξία σφύζει από ζωή, από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Τουλάχιστον όποιες μέρες υπάρχει αυξημένη επισκεψιμότητα στην περιοχή. Διότι, όπως μας λέει η ίδια, «τώρα που η βενζίνη παραπήρε τα πάνω της κι έφτασε να πωλείται… χρυσάφι, μειώθηκε γενικότερα και η κίνηση γιατί πολύς κόσμος μένει σπίτι ελέω ελλείψει καυσίμου…»!

ΜΠΕΛΑΣ ΤΟ «ΦΑΓΗΤΟ»

Παρότι όμως η επιχείρηση της κυρίας Μαρίνας θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες στο είδος της, προσφέροντας σάντουιτς και σουβλάκια, καφέ, μπύρες και ποτά, εν τούτοις ίσα που βγάζει τα έξοδα της. «Από τη μια, περάσαμε μια μεγάλη χρονική διάρκεια πρωτόγνωρων δυσκολιών με αφορμή την πανδημία, με υποχρεώσεις που έμειναν σε εκκρεμότητα. Από την άλλη, ο κόσμος είναι φοβισμένος και δεν πολύ-βγαίνει. Σε όλο αυτό προστέθηκε η πρωτοφανής ακρίβεια και η αύξηση στην τιμή των πρώτων υλών. Με αποτέλεσμα το κέρδος να έχει μειωθεί σε άνευ προηγουμένου επίπεδο. Συν του ότι πια τα χρήματα δεν έχουν την ίδια αξία με πριν…» επισημαίνει η επιχειρηματίας στην «Πολιτεία». Είναι κάτι με το οποίο συμφωνούν άπαντες οι ιδιοκτήτες αντίστοιχων επιχειρήσεων που σχετίζονται με το φαγητό και όχι απλώς τον καφέ.

«ΙΔΟΥ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΜΟΥ»!

Και περιγράφει τη δική της περίπτωση: «Μοιάζει απίστευτο αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Το μόνο που μου μένει κάθε μήνα είναι περίπου 800 με 1000 ευρώ από τα οποία τα 650 τα δίνω για φροντιστήρια των τριών παιδιών μου. Συνυπολογίστε επίσης ότι δουλεύω από τις 6:30 το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα, μένοντας συνεχόμενα στο μαγαζί…», εξηγεί. Σημειώνοντας βέβαια ότι στο κατάστημα της έχει οκτώ άτομα προσωπικό, πληρώνει τους πάντες στην ώρα τους μαζί με όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις που απορρέουν από τη λειτουργία της επιχείρησης, δηλαδή: ενοίκιο, ρεύμα, νερό, τέλη, φόρους και φυσικά τους προμηθευτές της.

«ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ…»

Δεν παραλείπει να υπογραμμίσει το γεγονός ότι η βιώσιμη λειτουργία του σπιτιού της οφείλεται καθαρά στον επιτυχημένο επιχειρηματία σύζυγο της ο οποίος με τη δική του τσέπη φροντίζει για όλα τα υπόλοιπα που σχετίζονται με την επιβίωση της οικογένειας και τα λειτουργικά έξοδα της κατοικίας τους.

Χωρίς να αποκαλύπτει το αντικείμενο του άνδρα της, η κα Μαρίνα μας λέει:

«Είναι γεγονός ότι αν δεν είχα τον άνδρα μου σε αυτή την οικονομική κατάσταση που είναι, δεν θα έβγαινα. Είτε θα περιόριζα την επιχείρηση, άρα δεν θα προσέφερα αυτό που προσφέρω, είτε θα την έκλεινα οριστικά και θα έψαχνα για ένα μεροκάματο. Τουλάχιστον να μην έχω και το άγχος…».

Και δεν είναι η μόνη ή ο μόνος επιχειρηματίας του κλάδου που χρησιμοποιεί έναν δεύτερο μισθό, δικό του ή συντρόφου, για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της καθημερινής διαβίωσης!