Του Αχιλλέα Ροδίτη

«Ζουν άνθρωποι με 150 ευρώ το μήνα…». Η φράση ανήκει σε ένα από τα στελέχη των ομάδων που συνεργάζονται για να βοηθούν συμπολίτες στο σπίτι και παράλληλα έχουν επιδοθεί, τον τελευταίο καιρό, σε έναν αγώνα δρόμου για τον εμβολιασμό συνανθρώπων μας που τους ήταν αδύνατο να μετακινηθούν προς ένα εμβολιαστικό κέντρο.

Η διαδικασία που αύξησε τον αριθμό επισκέψεων σε σπίτια, φαίνεται ότι στάθηκε αφορμή για να αποκαλυφθεί σε όλο το μέγεθος του το δράμα κάτω από το οποίο διαβιούν πολλοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας. «Είναι πράγματα που δεν τα χωρά ο νους όλων ημών που θεωρούμε ως αυτονόητα και δεδομένα πολλά από αυτά που έχουμε στην καθημερινότητα μας, ακόμα και ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι. Για ορισμένους συμπολίτες όχι μόνο όλα αυτά δεν είναι δεδομένα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις δυστυχώς ακόμα κι αυτά τα υποτιθέμενα ‘λίγα’, αποτελούν άφταστα όνειρα και πολυτέλεια…», μας λέει το στέλεχος αφήνοντας μας με το στόμα… ανοιχτό.

Περιγράφει ορισμένες από τις άβολες στιγμές που έχει βιώσει στις κατ’ οίκον επισκέψεις του σε ανθρώπους που όμως καταφέρνουν να διατηρούν στο μέγιστο την αξιοπρέπεια τους έστω κι αν στα ενδότερα της καθημερινότητάς τους ανεβαίνουν τον δικό τους οικονομικό Γολγοθά. «Μια οικογένεια μου εκμυστηρεύτηκε ότι ζει με μόλις 150 ευρώ το μήνα, από ένα επίδομα που λαμβάνει κάθε δίμηνο. Τρώνε μια φορά το μήνα κρέας και αν…», δηλώνει.

Σε άλλη περίπτωση, οικογένεια που μένει σε ανήλιαγο σπίτι, με πατέρα άνεργο και μητέρα με σοβαρό πρόβλημα υγείας, ζει όλη μέρα στα μισοσκότεινα δωμάτια, φωτισμένα από κεριά, διότι δεν ανάβουν τα φώτα ώστε να μην καίει το ρεύμα και έρθει ακόμα πιο «φουσκωμένος» ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Όσο για το παιδί τους, που πηγαίνει στην Β’ Γυμνασίου, διαβάζει τα μαθήματα του στην… αυλή προσπαθώντας να τελειώσει πριν λιγοστέψει το φως της μέρας!

Καταστάσεις που δεν περιγράφονται εύκολα στο… χαρτί, αλλά που όμως αποτελούν μια αληθινή πραγματικότητα ακριβώς δίπλα μας…