Του Νίκου Σύφαντου

Και για ακόμη μία φορά μας προέκυψε κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Πάτρα. Λες και τα τελευταία 30 χρόνια στο κέντρο της πόλης όλα λειτουργούσαν ρολόι και η ροή της κυκλοφορίας στις ώρες αιχμής ήταν φυσιολογική. Το αντίθετο. Το ίδιο πρόβλημα, πότε διογκούμενο, πότε μειούμενο, το αντιμετωπίζει η Πάτρα από τη δεκαετία του 1990 με το σύνολο των εμπλεκόμενων φορέων να προτείνει λύσεις που όμως ποτέ στο σύνολό τους δεν υλοποιήθηκαν.

Και όμως, για άλλη μία φορά ξεκίνησε μία συζήτηση χωρίς κανόνες και πρωτίστως χωρίς ωριμότητα λες και δεν μάθαμε τίποτα από το πρόβλημα τα τελευταία 25 περίπου χρόνια. Ακόμη και τώρα, λες και διαπιστώνουμε το κυκλοφοριακό πρόβλημα για πρώτη φορά, ζητάμε από την Τροχαία να δώσει τη λύση. Όπως ακριβώς το ζητούσαμε το 1995, σαν να μην πέρασε μία μέρα από τότε δηλαδή.

Η Αστυνομία μπήκε ξανά το 2023 σε μία διαδικασία διαρκούς αστυνόμευσης, οι τροχονόμοι σφυρίζουν, κόβουν κλήσεις και αφαιρούν πινακίδες από τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα και η ζωή συνεχίζεται με όλους τους εμπλεκόμενους να αδιαφορούν για την ουσία.

Άγνοια, ωχαδερφισμός και πολιτικό κόστος είναι κυρίως οι παράγοντες που μεταθέτουν διαρκώς την επίλυση του προβλήματος στο μέλλον. Ένα μέλλον που ξαναγίνεται με την πάροδο του χρόνου παρόν και αυτομάτως μετατρέπεται σε μέλλον.

ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ

Ας προσεγγίσουμε για μία ακόμη φορά τις αιτίες που προκαλούν το κυκλοφοριακό στην πόλη.

Η πρώτη αφορά στην κουλτούρα των πολιτών, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο ακόμη και για τις πιο αχρείαστες μετακινήσεις στο κέντρο της Πάτρας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να φράζουν οι κεντρικές οδικές αρτηρίες της πόλης (Αγίου Ανδρέου, Μαιζώνος, Κορίνθου, Κανακάρη) με τα γνωστά συνεπακόλουθα.

Δεύτερον, η χαμηλής ποιότητας παροχή υπηρεσιών από τις αστικές συγκοινωνίες που αποτελούν αντικίνητρο στις όποιες καμπάνιες έγιναν για να ενισχυθεί η χρήση τους από τους πολίτες.

Τρίτον, η έλλειψη σύγχρονων δημοσίων και δωρεάν χώρων στάθμευσης για τους ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων. Κακά τα ψέματα. Όλα τα συστήματα ελεγχόμενης στάθμευσης που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα απέτυχαν ως προς τον στόχο, ενώ τα περιαστικά πάρκινγκ δούλεψαν ελάχιστα και ύστερα από καιρό απαξιώθηκαν.

Τέταρτον. Διαχρονικά η αστυνόμευση στο κέντρο της Πάτρας γινόταν υπό πίεση και εν γνώση των Αρχών πως το μέτρο δεν θα ήταν αποδοτικό ως προς τον στόχο της επίλυσης του προβλήματος. Με δυο λόγια ήταν πάντα μία πρόσκαιρη και άνευρη, πλην όμως εύκολη λύση.

Πέμπτον (και σοβαρό). Η διαχρονική αδυναμία των τοπικών αρχών να αντιμετωπίσουν την κατάσταση υπό την πίεση του πολιτικού κόστους. Αρκεί μόνο να δούμε την προχειρότητα του σχεδιασμού των αντιδρομήσεων η οποία οδήγησε σε αποφάσεις μόνιμων σχεδόν αναβολών της εφαρμογής τους.

Αξίζει να σημειωθεί πως, άλλες φορές λιγότερο και άλλες περισσότερο, η συνεργασία της τοπικής αυτοδιοίκησης με την Τροχαία δεν ήταν τέτοια έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλές φορές να υπάρχει χαλάρωση ακόμη και τον πιο βασικών μέτρων αστυνόμευσης με τα γνωστά αποτελέσματα σε σχέση με την κυκλοφορία στο κέντρο της πόλης.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ