του Αχιλλέα Ροδίτη

Οι εικόνες από την οδό Ελευθερίου Βενιζέλου στην Πάτρα προκαλούν σίγουρα θλίψη, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να αποτελέσουν αφορμή για μια γενναία αυτοκριτική η οποία υπερβαίνει τις αρμοδιότητες της εκάστοτε δημοτικής αρχής. Αντικρίζοντας τα παρατημένα στρώματα, τις στοίβες από κούτες και τα κλαδιά που «πνίγουν» τα δέντρα και κλείνουν τα πεζοδρόμια, η πρώτη αντίδραση είναι συχνά η εύκολη καταγγελία για ανεπάρκεια των υπηρεσιών. Όμως, η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται βαθύτερα: στη δική μας ατομική ευθύνη.

Κανένας μηχανισμός καθαριότητας και κανένας δήμος δεν μπορεί να βρίσκεται παντού και πάντα, όταν οι ίδιοι οι πολίτες δεν σέβονται τον δημόσιο χώρο. Αναμφίβολα ο Δήμος φέρει ευθύνη και οφείλει να επιδεικνύει αυξημένα αντανακλαστικά. Όμως και η ευκολία με την οποία εγκαταλείπουμε ογκώδη αντικείμενα και απορρίμματα στη μέση του δρόμου, αδιαφορώντας για την εικόνα της πόλης και την προσβασιμότητα των συμπολιτών μας, φανερώνει ένα σοβαρό δικό μας έλλειμμα Παιδείας. Αντιμετωπίζουμε το πεζοδρόμιο σαν προέκταση της αποθήκης μας ή σαν μια προσωρινή χωματερή, περιμένοντας από «κάποιον άλλον» να τακτοποιήσει την αταξία που εμείς προκαλέσαμε.

Μια σύγχρονη και ανθρώπινη πόλη δεν είναι μόνο αυτή που καθαρίζεται συνεχώς, αλλά κυρίως αυτή που δεν λερώνεται από την αδιαφορία των κατοίκων της. Πριν, λοιπόν, ρίξουμε το φταίξιμο αποκλειστικά στη δημοτική αρχή, ας αναλογιστούμε τη δική μας συμπεριφορά. Η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής μας ξεκινά πρωτίστως από τον σεβασμό που δείχνουμε εμείς οι ίδιοι στο κοινό μας σπίτι.