Του Αχιλλέα Ροδίτη
Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα αλλά η τσουχτερή ακρίβεια δεν αφήνει περιθώρια για εορταστικό χαρούμενο κλίμα, όση καλή πρόθεση κι αν έχεις. Η όμορφη διάθεση σου θα προσκρούσει σε κάποιο συμβάν που θα σου προκαλέσει θλίψη, ίσως και οργή, για το ότι συνάνθρωποι μας της διπλανής πόρτας δεν διαθέτουν για τα απολύτως αναγκαία.
Πολύ περισσότερο, όταν διαπιστώσεις ότι αυτό αφορά μικρά παιδιά! Άλλωστε, αν τα Χριστούγεννα δεν είναι πρωτίστως μια γιορτή χαράς και ευτυχίας για τα παιδιά, τότε τί είναι;
Μια τέτοια περίπτωση συνάντησα προχτές στο σούπερ μάρκετ. Μια γυναίκα πλησίαζε στο ταμείο και μπροστά της ένα μικρό αγόρι, καλοσυνάτο και όμορφο παιδί, με γυαλιά, όχι πάνω από 11 – 12 ετών.
– «Αν θέλετε περάστε εσείς πρώτη», της είπε, παραχωρώντας τη θέση του από σεβασμό.
– «Όχι, αγόρι μου. Μείνε εσύ μπροστά, άλλωστε έχεις λίγα πράγματα», του απάντησε εμφανώς συγκινημένη από τον «ιπποτισμό» του.
Πράγματι, κρατούσε μόνο μια πορτοκαλάδα, ένα πακέτο ρύζι και μια αμαρέτι! Ήταν τα ψώνια που έπρεπε να πάει σπίτι, αλλά θέλησε να αγοράσει και κάτι δικό του, μια σοκολάτα. Ο μικρός πέρασε πρώτος στο ταμείο και έβγαλε από τις τσέπες του μια χούφτα κέρματα. 10λεπτα, 5λεπτα, ακόμα και νομίσματα των 2 και του 1 λεπτού του ευρώ! Η ταμίας άρχισε την καταμέτρηση. Μετά από λίγο, εντελώς διστακτικά, κοίταξε το μικρό αγόρι και του είπε:
– «Λείπουν 40 λεπτά, αγόρι μου. Δεν φτάνουν τα χρήματα».
Ο μικρός, σαστισμένος και ξάφνου στεναχωρημένος, έσπευσε να δώσει πίσω την αμαρέτι του!
– «Πάρτε πίσω την αμαρέτι», είπε ευγενικά.
Και η γυναίκα που ακολουθούσε αντέδρασε αμέσως:
– «Άσε, στην κερνάω εγώ. Πήγαινε να πάρεις άλλη μία, θα στην κεράσω κι αυτή».
Ακόμα όμως και τότε, ο μικρός καθήλωσε με την αντίδραση του:
– «Σας ευχαριστώ πολύ. Δεν χρειάζομαι άλλη. Φτάνει που με κερνάτε αυτή».
Πήρε τα ψώνια κι έφυγε, λέγοντας για δεύτερη φορά «ευχαριστώ». Η ταμίας και η γυναίκα πελάτισσα, δεν άντεξαν. Βούρκωσαν και δάκρυσαν αυθόρμητα με το συμβάν. Κοιτιόντουσαν αμίλητες μεταξύ τους για μερικά λεπτά έχοντας «παγώσει» και μη μπορώντας να αποδεχτούν ότι ένα μικρό παιδί είχε έρθει σε τέτοια θέση. Μέχρι που η ταμίας αποκρίθηκε:
– «Μπράβο σας! Το ξέρω αυτό το αγόρι. Είναι της γειτονιάς. Πολύ καλό παιδάκι. Ζει με τη μητέρα του και την βοηθά με τα ψώνια του σπιτιού. Αλλά δυστυχώς δεν έχουν χρήματα και πολλές φορές το παιδί κάνει τα ψώνια αθροίζοντας τις τιμές για να μην βγει εκτός όταν φθάσει στο ταμείο».
Ποιος δεν θα «πάγωνε» σε μια τέτοια στιγμή; Για κάθε παιδί που θα του έλειπαν… 40 ή λιγότερα ή και περισσότερα λεπτά του ευρώ, για μια σοκολάτα που ήθελε… τόσο; Το μόνο που μπορείς να νιώσεις, τα Χριστούγεννα ή όποια άλλη περίοδο, είναι μια «γροθιά στο στομάχι». Και μια αίσθηση οργής!
