του Αχιλλέα Ροδίτη

Το ότι επικράτησε το αδιαχώρητο για την παρουσίαση του βιβλίου του Ασημάκη Μέντη, το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου, στο ξενοδοχείο «ΑΣΤΗΡ», στην Πάτρα, έγινε ευρέως γνωστό.

Αλλά κι ότι το βιβλίο του με τίτλο: «Ασημάκης, ένα ανοιχτό βιβλίο», συγκίνησε τους πάντες ειδικά λόγω του γεγονότος ότι ο συγγραφέας και συμπαθής συμπολίτης αποφάσισε πως όλα τα έσοδά του θα διατεθούν για τις ανάγκες του ιδρύματος «Κιβωτός της Αγάπης», επίσης σχολιάστηκε ευρέως.

Όμως εκείνο που δεν επισημάνθηκε όσο θα έπρεπε, ήταν η «πικρή αλήθεια» την οποία μοιράστηκε στην ομιλία του ο ίδιος ο κ. Μέντης που, σημειωτέον, μιλούσε με κόμπιασμα στη φωνή από την τόση συγκίνηση που αισθάνθηκε.

Νοιάστηκαν οι… Ομογενείς!

Ο κ. Μέντης, λοιπόν, είπε κάτι άξιο προσοχής και προβληματισμού. Ότι η πρόθεσή του να γράψει ένα βιβλίο, για να βοηθήσει ένα ίδρυμα, άρα και συνανθρώπους του, στην αρχή δεν βρήκε ανταπόκριση στην τοπική μας κοινωνία.

Ήταν κάτι που αντιθέτως άφηνε κάποιους αδιάφορους! Αντίθετα, ήταν ορισμένοι Ομογενείς, όπως είπε, που όχι απλώς ενδιαφέρθηκαν αλλά έσπευσαν να γίνουν «ένα» με την προσπάθεια αυτή την οποία στήριξαν μέχρι τέλους!

Γι’ αυτό, εμφανώς συγκινημένος… σχεδόν βουρκωμένος, ο Ασημάκης Μέντης ζήτησε ένα δυνατό και θερμό χειροκρότημα για… όλους τους Έλληνες του κόσμου που, όπως είπε, νοιάζονται για τις ανάγκες που υπάρχουν πίσω στην πατρίδα τους. Ταυτόχρονα, όμως, το μήνυμά του προβληματίζει για την δική μας στάση. Μήπως έχουμε χάσει λίγο τον δρόμο…;