Του Αχιλλέα Ροδίτη

 

Σε καιρούς βαθιάς κρίσης και τεράστιας αβεβαιότητας για το μέλλον, σε εποχές που οι νέοι δρομολογούσαν τη διαφυγή τους στο εξωτερικό ή σπούδαζαν στοχεύοντας σε μια τυχερή συγκυρία που θα τους εξασφάλιζε μια θέση σταθερών απολαβών, ο 45χρονος σήμερα Τάκης Καλογερόπουλος είχε έναν άλλο στόχο: Να συνεχίσει ως 4^η γενιά την παράδοση της πιλοποιίας που ίδρυσε ο προπάππους του στην Πάτρα.

Με άλλα λόγια, επέμεινε να αγωνιστεί σε έναν δύσκολο τομέα και επένδυσε σε ένα προϊόν που εθεωρείτο ξεπερασμένο: το καπέλο!

Πιστεύοντας όμως από την αρχή, ότι με υπομονή και σκληρή δουλειά θα μπορούσε να νικήσει τα πολλά και διαφορετικά εμπόδια της οικονομικής ύφεσης που μαστίζει επί χρόνια τη χώρα, αλλά και αυτά της μόδας.

Κι ότι στο τέλος, θα πετύχαινε να σταθεί όρθιος επαγγελματικά χωρίς να χρειαστεί να μεταναστεύσει ή να ακολουθήσει την πεπατημένη της επαγγελματικής αποκατάστασης.

Με δυο λόγια, ο πάντα χαμογελαστός Πατρινός συμπολίτης είναι ένα «φωτεινό» παράδειγμα αισιοδοξίας. Και πολύ περισσότερο, ένα παράδειγμα των μικρών και μεγάλων «θαυμάτων» που μπορούν οι Έλληνες να κάνουν στην Μεταποίηση προϊόντων και στον τριτογενή τομέα της οικονομίας. Για αυτό και η «Πολιτεία» καταγράφει την περίπτωση. Επειδή εκτιμά πως σ’ αυτή την πολύ πιο κρίσιμη εποχή υπάρχει περίσσεια ανάγκη από τέτοια δείγματα διεξόδων.

 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Η Πιλοποιία Κλαυδιανού ιδρύθηκε στην Πάτρα το 1919. Από τον προπάππου του κου Καλογερόπουλου, Κωνσταντίνο Κλαυδιανό και την σύζυγο του Στέλλα, που ήρθαν στην πόλη από την Ζάκυνθο. Την παράδοση συνέχισε ο παππούς του, Διονύσης Κλαυδιανός, παίρνοντας στα χέρια του την Πιλοποιία αμέσως μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Και την διατήρησε και ο πατέρας του, στη συνέχεια. Με τον ίδιο, όμως, να θυμάται:

«Εγώ γεννήθηκα μέσα εδώ. Μεγάλωσα μέσα στο εργαστήριο. Βλέποντας τον παππού μου να φτιάχνει καπέλα. Τον παρατηρούσα και τον αντέγραφα. Κι εκείνος με έβαζε να κόβω και να ράβω. Με έβαζε και να κάνω λάθη. Ακριβώς για να μαθαίνω μέσα από αυτά και να γίνομαι καλύτερος. Ήταν ο ωραιότερος Δάσκαλος της ζωής μου. Για αυτό δεν θέλησα να κάνω τίποτε άλλο παρά να δημιουργώ καπέλα. Όπως εκείνος…».

 

 

 

ΜΕ «ΟΠΛΑ» ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΜΟΝΗ

Ο παππούς, Διονύσης Κλαυδιανός, 2η γενιάΗ επίσκεψη μας στο κατάστημα του κ. Καλογερόπουλου ήταν σαν πέρασμα μας σε ένα μουσείο τέχνης, σε ότι αφορά το καπέλο (για άνδρες και γυναίκες). Η πρώτη μας, αυθόρμητη, απορία ήταν:

 

 

Ερ:   Πώς και επιμείνατε σε μια τέτοια τέχνη, σε τόσο δύσκολους καιρούς»;

Απ:  «Όντως ξεκίνησα σε μια εποχή που το συγκεκριμένο στυλ, το καπέλο, ήταν… οπισθοδρομικό. Αλλά ήμουν σίγουρος ότι θα τα καταφέρω. Και το πέτυχα. Με δουλειά και έμπνευση βέβαια. Άρχισα να παρακολουθώ όλες τις τάσεις της μόδας και στο εργαστήριο μου καθόμουν ώρες ατελείωτες για να δημιουργώ νέες τάσεις που ακολουθούσαν το παρόν. Έβαλα πολλές μοντέρνες νότες».

Ως ένα παράδειγμα μας δείχνει και το καπέλο από την θρυλική και πολύ αγαπημένη σε νέους γκανγκστερική σειρά του Netflix «Peaky Blinders».

«Ο Τόμας Σέλμπι (Κίλιαν Μέρφι) φορά ακριβώς αυτό το καπέλο που σας δείχνω (φωτό δεξιά).

Είναι ακριβώς το ίδιο. Από το ύφασμα μέχρι και την παραμικρή τσάκιση και λεπτομέρεια», μας λέει.

 

Ερ:   Και τελικά, η προσπάθεια σας απέδωσε;

Απ:   «Θα ‘λεγα ότι απέδωσε περισσότερο και από τον αρχικό στόχο. Μέσα σε λίγο καιρό, αλλά με πολλή προσπάθεια, μπόρεσα να φέρω το καπέλο και τους νέους… κοντά. Σε μια νέα γνωριμία μεταξύ τους που… ήρθε για να μείνει και σιγά σιγά να επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερους λάτρεις».

Ερ:    Μόνο οι νέοι ή και οι μεγαλύτεροι;

Απ:   «Εδώ είναι αλήθεια ότι συνέβη το ακόλουθο παράδοξο: Ότι τότε οι νέοι δεν έβαζαν καν στη σκέψη τους να φορέσουν τραγιάσκα ή καπέλο, παρά μόνο τζόκεϊ. Και οι ηλικιωμένοι έκαναν το αντίθετο. Καταλήξαμε όμως στην πλήρη αντιστροφή αυτής της πραγματικότητας και τάσης. Σήμερα, οι νέοι διαλέγουν μόνο τραγιάσκες και καπέλα και οι ηλικιωμένοι μόνο τζόκεϊ…!».

Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ

Ερ:   Ποιον επιχειρηματικό στόχο πετύχατε σε πρακτικό επίπεδο;

Απ:   «Πέτυχα να έχω ένα εργαστήριο που παράγει ικανοποιητικές ποσότητες καπέλων για χονδρική. Προϊόντα μου «φεύγουν» καθημερινά για την Αθήνα, τα Ιωάννινα, το Αγρίνιο, την Καλαμάτα, αλλά και την Κέρκυρα που αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες αγορές στο συγκεκριμένο είδος».

 Ερ:   Πόσα καπέλα, δηλαδή, κατασκευάζετε;

Απ:  «Περίπου 80 με 100 καπέλα ανά πελάτη (χονδρικής)».

 Ερ:   Και πόσος χρόνος χρειάζεται για την δημιουργία ενός καπέλου στο εργαστήριο;

Απ:  «Καλή ερώτηση! Δεν το έχω υπολογίσει γιατί κάθομαι με τις ώρες και κατασκευάζω καπέλα αλλά δεν τις καταμετρώ επειδή είναι κάτι που το κάνω με αγάπη. Ωστόσο, αν έχω έτοιμο το ύφασμα και το σχέδιο, υπολογίζω ότι απαιτείται περίπου 1,5 με 2 ώρες για ένα καπέλο».

ΚΑΠΕΛΟ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΥΓΕΙΑΣ, ΟΧΙ… ΜΟΔΑΣ

Το εξίσου σημαντικό που «βγήκε» από τη συζήτηση μας με τον Πατρινό τεχνίτη πιλοποιό, ήταν ότι το καπέλο δεν είναι ένα ζήτημα αμιγώς μόδας. Είναι ένα θέμα που άπτεται της υγείας, όπως άλλωστε κάθε ρούχο.

Ερ:   Σε τί τελικά χρησιμεύει ένα καπέλο, μια τραγιάσκα;

Απ:   «Ευχαριστώ που το ρωτάτε γιατί πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα ρούχα δεν δημιουργήθηκαν για ομορφιά αλλά για προστασία. Κάθε ρούχο έχει τη δική του χρησιμότητα. Και το καπέλο έχει ίσως την πιο σημαντική, διότι προστατεύει το κεφάλι. Για παράδειγμα, εγώ υπέφερα από ιγμορίτιδα αλλά από τότε που χρησιμοποίησα τραγιάσκα σταμάτησα να αντιμετωπίζω οποιοδήποτε πρόβλημα, ακόμα και στις χειρότερες παγωνιές. Το ίδιο και πολλοί από τους πελάτες μου. Σκεφτείτε ότι ντυνόμαστε χοντρά και ζεστά σε όλο μας το σώμα, αλλά αφήνουμε ακάλυπτο το κεφάλι! Δεν είναι τρομερό…;». 

Ερ:  Αλλά… είναι και για ομορφιά;

Απ:   Ούτε λόγος. Φυσικά. Το ντύσιμο γίνεται ολοκληρωμένο. Και να ξέρετε κάτι. Όταν κι εγώ φόρεσα για πρώτη φορά τραγιάσκα, νόμιζα πως είχα στο κεφάλι μου… αετοφωλιά! Αλλά μετά δεν μπορούσα να βγω απ’ το σπίτι δίχως να τη φοράω. Αμέσως γίνεται από ένα αξεσουάρ αναγκαίο που χωρίς αυτό αισθάνεσαι… γυμνός. Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε!».