Η σημερινή κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ και στην πολιτική ζωή της χώρας μου θυμίζει εν πολλοίς – τηρουμένων των αναλογιών- των όσων προηγήθηκαν του «βρώμικου» 1989.
Ένα παντοδύναμο επιχειρηματικό και μιντιακό σύστημα συνασπίστηκε επιχειρώντας να δημιουργήσει όχι απλά πολιτικές εξελίξεις αλλά μια νέα πολιτική πραγματικότητα στη χώρα.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης απέδειξε ότι δεν μπορεί να χειραγωγηθεί, δεν φοβάται και δεν κάνει συμβιβασμούς σε θέματα ηθικής τάξης. Συνεπώς είναι εχθρός.
Το σύστημα αυτό βρήκε ευήκοα ώτα στις προσωπικές φιλοδοξίες ή πικρίες στελεχών του χώρου που θεώρησαν ότι είναι ο κατάλληλος χρόνος να αμφισβητήσουν την ηγεσία αγνοώντας ηθελημένα ή αθέλητα το γεγονός ότι τραυματίζουν έναν κόσμο που μετά από πολλά χρόνια βροντοφώναξε ότι είναι ΠΑΣΟΚ, έβγαλε τις σημαίες από τα σεντούκια και κατέβηκε με ένα πάθος που θύμιζε κάτι από τα παλιά, στις συγκεντρώσεις.