“Τα νέα μαγαζιά δεν σημαίνουν «κερδοφορία»”, τονίζει, μεταξύ άλλων, ο πρώην Πρόεδρος ΣΚΕΑΝΑ, Σπύρος Στεργίου. Ασκεί κριτική για την τοπική Εστίαση, σχολιάζει το δυσοίωνο οικονομικό τοπίο και ιεραρχεί τα προβλήματα του κλάδου!

Του Αχιλλέα Ροδίτη

Πώς άραγε βλέπει και σχολιάζει την κατάσταση που διαμορφώνεται στην Εστίαση ο πρώην πρόεδρος του ΣΚΕΑΝΑ; Έχει ιδιαίτερη αξία η άποψη του, τώρα που η απόσταση από την συνδικαλιστική του δράση έχει μεγαλώσει και μπορεί να μιλήσει μέσα από μια άλλη, εξ αποστάσεως, οπτική γωνία. Παραμένοντας πάντα γνώστης των προβλημάτων, ως ενεργός επαγγελματίας.

Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν να εξομολογηθεί, αρχικά, ότι… δεν τον γοήτευε ποτέ ο συνδικαλισμός! Περιμέναμε όμως να πει τα πράγματα με τ’ όνομα τους. Ασκεί κριτική στην τοπική Εστίαση τονίζοντας ότι δεν έχει «ταυτότητα». Και προτείνοντας να αποκτήσει την «ταυτότητα» προώθησης των τοπικών προϊόντων και συνταγών (ένα όραμα του που δεν έκρυψε ποτέ).

Δηλώνει εμπιστοσύνη στις ικανότητες της σημερινής διοίκησης του ΣΚΕΑΝΑ και μας επισημαίνει ότι… τα νέα μαγαζιά που βλέπουμε να ανοίγουν στην περιοχή, δεν συνεπάγονται «κερδοφορία» του κλάδου, αντιθέτως!

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:

Ο συνδικαλισμός δεν με γοήτευσε ποτέ», τονίζει ο Σπύρος Στεργίου, σημειώνοντας: «Τίμησα την καρέκλα, μα δεν την αγάπησα…».

Ερ: Πριν ενάμιση χρόνο αποχωρήσατε από τη θέση του προέδρου του ΣΚΕΑΝΑ. Μετανιώνετε για αυτή σας την απόφαση;

Απ: Θεωρώ πως τα επτά χρόνια ήταν υπεραρκετά, δημιουργικά και κουραστικά. Και η απόφαση να κλείσει ο κύκλος είχε οριοθετηθεί στο τέλος της θητείας μου. Ο συνδικαλισμός δε με γοήτευε ποτέ! Κι εκεί βρέθηκα από παρότρυνση φίλων συναδέλφων. Εξαργύρωσα κάθε υπεραξία που αφορά στη γνώση και στην πείρα και καταπιάστηκα, μαχητικά πολλές φορές, με όλα τα κρίσιμα θέματα. Τίμησα την καρέκλα με το παραπάνω, αλλά δε την αγάπησα! Άλλωστε υπάρχει και η ενασχόληση με το Επιμελητήριο αλλά πρωτίστως η επαγγελματική και η προσωπική ζωή.

Ερ: Όντας απαλλαγμένος από την ευθύνη του Προέδρου, αν σας ζητούσα να απαριθμήσετε και να ιεραρχήσετε, τα σημαντικότερα “αγκάθια” της Εστίασης στην παρούσα φάση, τι θα μου αναφέρατε;

Απ: Η εστίαση ταλανίζεται από πληθώρα μεγάλων προβλημάτων που ιεραρχώντας τα κατά κάποιο τρόπο, είναι: το μη μισθολογικό κόστος, η υψηλή φορολόγηση, οι εταιρείες διανομής. Και σε αυτά ήρθε τώρα να προστεθεί και ο εξοντωτικός πληθωρισμός και η ενέργεια, καθώς και πολλά άλλα προϋπάρχοντα, όπως τα «πνευματικά δικαιώματα», το καθεστώς στους αιγιαλούς, τα decibel και πολλά ακόμη. Θα ‘λεγα ότι η λίστα αυτή είναι μεγάλη δυστυχώς. Και καθένα από τα προβλήματα έχει το δικό του μέγεθος και τη δική του δυσκολία. Το θέμα είναι να υπάρχει η απόφαση να ξεκινήσουν να δίνονται οι λύσεις…

“ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΔΕΝ

ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ «ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ»…”

Ερ: Όμως, παρά τα υπαρκτά προβλήματα, διαπιστώνεται παράλληλα αύξηση του αριθμού νέων μαγαζιών. Πού πιστεύετε οφείλεται αυτό; Μήπως τελικά ο κλάδος… πάει πιο καλά απ’ ότι πιστεύουμε;

Απ: Υπάρχει τα τελευταία δώδεκα χρόνια μια «εκρηκτική» αύξηση ίδρυσης νέων επιχειρήσεων, λόγω πλάνης και όχι επειδή υπάρχει κερδοφορία. Υπάρχει μόνο συσσώρευση χρεών. Έχουν εισχωρήσει στον χώρο νέοι συνάδελφοι προερχόμενοι από άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες που έφθιναν. Το κάνουν όμως χωρίς προηγουμένως να έχουν καταστρώσει ένα business-plan που θα τους οδηγήσει σε μια βιώσιμη, κατά το δυνατόν, επιχείρηση. Κάνουν το «βήμα» μόνο και μόνο επειδή βλέπουν «γεμάτα» μαγαζιά. Αυτό ωστόσο οδηγεί σε έναν ανταγωνισμό που κρατάει τις τιμές χαμηλά και το αποτέλεσμα φέρνει μηδαμινά οικονομικά αποτελέσματα για όλους συνολικά.

Ερ: Αν ζητούσα να βαθμολογούσατε την στήριξη της πολιτείας, με άριστα το ’10’ τι βαθμό θα βάζατε και γιατί;

Απ: Δύσκολος ο αριθμητικός ορισμός της βαθμολόγησης, αλλά θα έλεγα πως δεν ξεπερνά το 5.  Ένας κλάδος που απασχολεί εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, κρατάει τον δείκτη της ανεργίας χαμηλά και συνεισφέρει τα μέγιστα με φόρους, εισφορές και έναν ισχυρό κύκλο εμπορίου στο ΑΕΠ της χώρας, πρέπει, επιτέλους, να αντιμετωπιστεί διαφορετικά! Ορθολογική συζήτηση λοιπόν και άμεση λύση για όλα τα κρίσιμα θέματα, χωρίς αοριστίες, υποσχέσεις και χρονοτριβή. Ο κλάδος πρέπει να αντιμετωπιστεί μέσα από ένα άλλο, διαφορετικό, πρίσμα για να μπορούμε να έχουμε υγιείς οικονομικά επιχειρήσεις, ευχαριστημένους εργαζόμενους και μια πολιτεία που να εισπράττει, όπως πρέπει άλλωστε, τα δίκαια που όμως να είναι και εφικτά.

“ΤΟΠΙΚΑ ΖΟΥΜΕ ΕΝΑ…

«ΣΥΝΟΘΥΛΕΥΜΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗΣ»”

Ερ: Υπάρχει κάτι που σε τοπικό επίπεδο θεωρείτε ότι πρέπει να αλλάξει στην Εστίαση; 

Απ: Σε τοπικό επίπεδο θα ‘ λεγα πως η εστίαση δεν έχει «ταυτότητα». Ζούμε ένα συνονθύλευμα αντιγραφής συνταγών και ερμαφροδιτισμού, ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε δουλέψει από χρόνια τα σπουδαία αγαθά που παράγει η περιοχή μας και τις καταβολές μας και την παράδοσή μας. Αυτό μέσα από τη μαγειρική τέχνη θα μπορούσε δημιουργικά να έχει εξελιχθεί σε ένα προϊόν –  «ταυτότητα» της περιοχής. Θα αύξανε την πρωτογενή παραγωγή και τις θέσεις εργασίας, θα αγοράζαμε φτηνότερες πρώτες ύλες, λόγω εντοπιότητας και φρεσκότερες. Και, εν τέλει, θα είχαμε στίγμα γαστρονομικού τουρισμού, πράγμα το οποίο επιδιώκουν, και κατάφεραν ή καταφέρνουν, πολλές περιοχές ανά τον κόσμο ή στη χώρα μας, ενισχύοντας σε κάθε περίπτωση την τοπική οικονομία. Κάτι τέτοιο ξεκινήσαμε στον ΣΚΕΑΝΑ με την εκπόνηση του προγράμματος w- eat («Δυτικά τρώμε»). Μακάρι να αποδώσει καρπούς με την παρούσα διοίκηση.

Ερ: Αλήθεια, μιας και το αναφέρατε, τη σημερινή διοίκηση του ΣΚΕΑΝΑ, που σας διαδέχθηκε, πώς την βλέπετε; Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να τους συστήσετε ή διαμηνύσετε;

Απ: Η σημερινή διοίκηση απαρτίζεται από έμπειρα στελέχη που είναι γνώστες των προβλημάτων και παρά το γεγονός του ότι έχει να αντιμετωπίσει τεράστια ζητήματα, όπως το νέο εργασιακό πλαίσιο, αλλά και τον πληθωρισμό μαζί με το ενεργειακό, πιστεύω πως θα υπηρετήσει κατά το μέγιστο δυνατό την αποστολή της. Ξέρετε, το κυρίαρχο (τουλάχιστον έτσι όπως πάντα το αισθανόμουν εγώ, αλλά πιστεύω και κάθε διοίκηση), είναι η αίσθηση της κραυγής αγωνίας των χιλιάδων συναδέλφων που βλέπουν τώρα, περισσότερο από ποτέ, ίσως, την οικονομική κατάρρευση που… δεν έρχεται αλλά είναι εδώ! Και τον διάχυτο τρόμο για την επιβίωση, των χιλιάδων οικογενειών.

Η συνέντευξη στο έντυπο της Αχαϊκής Πολιτείας