Τους βλέπεις στα σχολεία. Περιμένοντας έξω από τα νηπιαγωγεία ή τις
παιδικές χαρές.

Με μάτια όλο υπερηφάνεια και προσμονή για τα
εγγόνια τους που τα περιμένουν πως και πως στο δρόμο για την
μεσημεριανή επιστροφή στο σπίτι. Κάποιοι εξ αυτών μάλιστα,
γνωρίζονται και με τους διδάσκοντες, συζητώντας μαζί τους για τις
ημερήσιες σχολικές επιδόσεις των μικρών «σκαθαριών». Οι μαμάδες
άλλωστε είτε εργάζονται είτε προσπαθούν να ενημερωθούν για όλα
αυτά στο Viber…

Οι ηλικιωμένοι στην Ελλάδα καθώς φαίνεται, δεν είναι και τόσο
απόμαχοι της ζωής. Συνεχίζουν να προσφέρουν από την θέση τους,
έμπρακτη στήριξη στις ανάγκες του νοικοκυριού των παιδιών τους. Και
αυτό βέβαια δεν μεταφράζεται μόνο στο επίπεδο της μεταφοράς των
μικρών μαθητών. Αλλά και στην ενεργή οικονομική αρωγή όπου και
όταν αυτή καταστεί αναγκαία.

Άλλωστε η 8 η δεκαετία της ζωής ενός ανθρώπου σήμερα, μόνο την δύση
ενός βίου δεν θυμίζει. Οι εβδομηντάρηδες και βάλε, ασχολούνται με τα
πάντα, έχουν άποψη για όλα-πολλές φορές πολύ ισχυρή-
πολιτικολογούν μανιωδώς και φαντάζονται τους εαυτούς τους ξανά σε
θέσεις ευθύνης! Τα χρόνια τους έχουν προσδώσει εκείνη την
απαιτούμενη σοφία, ώστε να έχουν την πεποίθηση πως μπορούν να
λύσουν κάθε πρόβλημα! Και ποιος μπορεί να ισχυριστεί μπροστά τους
το αντίθετο;

Ας μην ξεχνάμε εξάλλου, πως στις αμερικανικές εκλογές θα
αναμετρηθούν μονομάχοι που βρίσκονται στην 9 η (!!) δεκαετία της ζωής
τους…

Ωστόσο η απώλεια προσφιλών προσώπων και η συνακόλουθη μοναξιά,
στέκουν αγέρωχες να υπενθυμίζουν την ακατανίκητη δύναμη του
χρόνου. Η φυσική κούραση που βαραίνει τις πλάτες τους του μειώνει
την αυτοπεποίθηση, την τάση για ανεξαρτησία και συλλογική
προσφορά. Τους κάνει πιο ανασφαλείς εντείνοντας την ψυχολογική
τους πίεση. Η οποία επιτείνεται πολλές φορές από την αθέλητη ίσως
απάθεια της νέας γενιάς.

Οι σύγχρονες συνθήκες ζωής από την άλλη, οδηγούν σε μια μακροζωία
και μια επιμήκυνση της τρίτης ηλικίας που αυτή συνήθως διεξάγεται σε
καλές συνθήκες, όσο και αν τα επίμονα προβλήματα υγείας, κάνουν την
εμφάνισή τους κι αυτά αργά ή γρήγορα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι
ηλικιωμένοι του πρώτου τετάρτου του 21 ου αιώνα , να απολαμβάνουν
παροχές ζωής που σε άλλες εποχές θα τις είχαν αφήσει πίσω τους από
καιρό.

Ενεργή κοινωνική ζωή, τουριστική και πολιτιστική δραστηριότητα
αποτελούν κλασικές περιπτώσεις κάποιων από αυτές. Δράσεις που
αποδεικνύουν πως οι ηλικιωμένοι σήμερα, δεν αποτελούν ένα «βάρος»
το οποίο οφείλουμε να ξεφορτωθούμε, αλλά ένα σημαντικό και
πολύτιμο κομμάτι της κοινωνίας μας. Που οφείλουμε , σε ένδειξη
πολιτισμικής εξέλιξης και προόδου, να τους αντιμετωπίζουμε με τον
προσήκοντα σεβασμό και όχι με υποκρισία. Τηρώντας τις επίπλαστες
συμβάσεις μιας κοινωνίας, που «διψάει» για μια κούφια μεταβίβαση
εξουσίας.

*Ο Διονύσης Γράψας είναι ιστορικός.
ΜΑ Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία, ΕΑΠ