Ημέρα πλούσια σε ιστορικά γεγονότα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν για τη χώρα μας η 23η Φεβρουαρίου, τόσο το 1943, όσο και το 1944. Με τη βοήθεια του αρχείου μας συγκεντρώσαμε τα πιο σημαντικά από αυτά.
Ξεκινάμε την αναδρομή από την 23η Φεβρουαρίου 1943 όταν 14 κάτοικοι της Μήλου έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες των ναζιστικών στρατευμάτων, κατηγορούμενοι για «κλοπή υλικών».
Μέχρι τότε, όταν η θάλασσα έβγαζε υλικά που προέρχονταν από ναυάγια, οι κατοχικές αρχές δεν είχαν πρόβλημα για την περισυλλογή και ιδιοποίηση αυτών των υλικών από τους κατοίκους. Για να φτάσουμε μέχρι τις εκτελέσεις, είχε προηγηθεί βομβαρδισμός πλοίου από αεροπλάνα των Εγγλέζων, από τον οποίο βρήκαν το θάνατο 15 Έλληνες μέλη του πληρώματος και 14 Γερμανοί.
Όσοι κάτοικοι περισυνέλεξαν υλικά από το πλοίο που είχαν επιτάξει οι Γερμανοί και βομβάρδισαν οι Εγγλέζοι, θεωρήθηκε ότι έκλεψαν υλικά των Γερμανών.
Όπως αναφέρει σχετικό βιβλίο (Χαλκουτσάκης, «Η Μήλος στην Κατοχή». σελ. 64) «Να σημειωθεί ότι μεταξύ των αντικειμένων που μάζεψαν ήσαν κάτι ξύλινες σανίδες, μια βούρτσα σφουγγαρίσματος, ένα ψάρι που σκότωσαν οι βόμβες, και άλλα τέτοια».
Η διαταγή της εκτέλεσης υπεγράφη από τον γνωστό για τις εκκαθαρίσεις των Εβραίων στην πόλη Libau της Λετονίας, διοικητή των κατοχικών δυνάμεων στη Μήλο, πλοίαρχο Hans Kawelmacher, «Διότι ελαφυραγώγησαν και έκλεψαν εκ του ατμοπλοίου «Άρτεμις» είδη ανήκοντα εις τον γερμανικόν στρατόν».
Μετά την Απελευθέρωση, τον Φεβρουάριο του 1946, έγινε η εκταφή των εκτελεσθέντων και τα οστά τοποθετήθηκαν, σε ειδικά κασάκια και τοποθετήθηκαν σε οστεοφυλάκιο σχήματος μικρής εκκλησίας στην θέση, περίπου, της εκτέλεσης. Η τοποθεσία πήρε αμέσως το όνομα· «Δεκατέσσερις». Ένας σταυρός και μια μαρμάρινη πλάκα με κατάλογο των ονομάτων των εκτελεσθέντων σηματοδοτούν το μνημείο και μνημονεύουν το γεγονός.
Οι εκτελέσεις στην Κατερίνη στις 23/2/1943
Τεράστια σημασία είχαν για την πολεμική μηχανή των ναζιστών, είχαν τα μεταλλεία χρωμίου της Πιερίας. Επόμενο ήταν να είναι και στόχος του ΕΛΑΣ που κατάφεραν να τα πλήξουν, όπως και άλλα σε άλλα σημεία της χώρας. Ακολούθησαν αντίποινα των Γερμανών με εκτελέσεις.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το μεταλλείο ήταν υπό γερμανική εκμετάλλευση και προ του πολέμου, αλλά στην κατοχή τον απόλυτο έλεγχό του είχε αναλάβει ο γερμανικός στρατός. Εκεί εργάζονταν χωρίς αμοιβή κυρίως κάτοικοι του χωριού Άγιος Δημήτρης και 34 Εβραίοι που οι ναζί τους είχαν μεταφέρει από τη Θεσσαλονίκη.
Εκτός από το σαμποτάζ οι αντάρτες πήραν μαζί τους και ενέταξαν στις δυνάμεις τους Έλληνες εργάτες του μεταλλείου, ενώ απήγαγαν τους δυο Γερμανούς φρουρούς του μεταλλείου. Ακολούθησε η λυσσασμένη αντίδραση των κατακτητών. Άμεσα ήταν τα αντίποινα των Γερμανών, που συλλαμβάνουν 38 ομήρους από τα χωριά Άγιος Δημήτριος και Λιβάδι και τους οδηγούν στο σιδηροδρομικό σταθμό Κατερίνης κρατώντας τους έγκλειστους σε ένα βαγόνι. Παράλληλα στέλνουν τελεσίγραφο στους αντάρτες να απελευθερώσουν μέσα σε τρεις μέρες τους δύο Γερμανούς στρατιώτες, για να απελευθερωθούν και οι Έλληνες όμηροι. Σε διαφορετική περίπτωση θα τους εκτελούσαν.
Ο ΕΛΑΣ είχε ενημερώσει τους κατοίκους για τα γερμανικά αποσπάσματα και αρκετοί είχαν προλάβει να διαφύγουν, με τους γεροντότερους όμως να έχουν μείνει στα χωριά τους.
Οι δύο Γερμανοί στρατιώτες είχαν εκτελεστεί, πιθανότατα για αντίποινα στην εκτέλεση 117 αμάχων στο Δομένικο της Θεσσαλίας στις 16/2/1943.
Στις 23/2/1943 οι Γερμανοί συλλαμβάνουν επίσης και τον πρώην δήμαρχο της Κατερίνης Αιμίλιο Ξανθόπουλο, που ήταν επιμελητής τροφοδοσίας των εργατών του μεταλλείου, με την κατηγορία ότι είχε συνεργαστεί με τον ΕΛΑΣ, αλλά δείχνουν και τις προθέσεις τους για την τύχη των ομήρων, αφού επιστρατεύουν 15 κατοίκους και τους δίνουν φτυάρια και κασμάδες με εντολή να πάνε προς το σταθμό. Ήταν αυτοί που επιλέχθηκαν για να σκάψουν τους τάφους όσων θα εκτελούσαν οι Γερμανοί.
Η αξία του χρωμίου για τη γερμανική βιομηχανία προκύπτει από μια σειρά αναφορές σε επιστολές κλπ. υπηρεσιακών και στρατιωτικών παραγόντων. Στις σημειώσεις του αντιστράτηγου Τόμας, προϊσταμένου του Γραφείου Εφοδιασμού και Εξοπλισμού του γερμανικού στρατού, στις 3-5-1941, αναφέρεται ότι «…τα μεταλλεύματα της Ελλάδας σαν κράματα έχουν εξαιρετική σημασία για την παράγωγη της γερμανικής βιομηχανίας εξοπλισμών, προπάντων τα μεταλλεύματα νικελίου και χρωμίου».
Η ποσότητα του χρωμίου που υπολόγιζε να εκμεταλλευτεί η Γερμανία στην Ελλάδα ήταν 60.000 τόνοι, δηλαδή το 33 % της κατανάλωσης της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας.
