Στην καρδιά της υπόθεσης βρίσκεται η Τράπεζα Αμπροζιάνο (Banco Ambrosiano), μια ιδιωτική ιταλική τράπεζα στενά συνδεδεμένη με το Βατικανό μέσω του Ινστιτούτου Θρησκευτικών Έργων (IOR), γνωστό και ως Τράπεζα του Βατικανού.

Ο Ρομπέρτο Κάλβι, πρόεδρος της τράπεζας, χρησιμοποίησε το ίδρυμα ως μέσο διοχέτευσης και ξεπλύματος χρημάτων μέσω εικονικών εταιρειών, συχνά σε συνεργασία με ύποπτους συμμάχους, όπως η Μαφία, ο απατεώνας τραπεζίτης Μικέλε Σιντόνα και η μυστική μασονική στοά Προπαγάνδα Δύο (P2), γνωστή για τις φασιστικές της τάσεις και τη βαθιά διείσδυσή της στις ιταλικές ελίτ.

Η φαινομενική αυτοκτονία του Κάλβι το 1982 κάτω από τη Γέφυρα των Μαυροφορεμένων Μοναχών (Blackfriars Bridge) στο Λονδίνο — με τις τσέπες γεμάτες τούβλα, χρήματα σε διάφορα νομίσματα και ένα πλαστό διαβατήριο — προκάλεσε αμέσως υποψίες. Η διαδρομή του για να φύγει από την Ιταλία, με ψεύτικη ταυτότητα, μυστικές πτήσεις και σχέδια απόδρασης στη Βραζιλία, δεν έμοιαζε με αυτήν ενός ανθρώπου που σκοπεύει να αυτοκτονήσει.

Η ίδια η γέφυρα, κοντά σε εκκλησία συνδεδεμένη με το Τάγμα των Δομινικανών, οι οποίοι αποκαλούνταν «Μαυροφορεμένοι Μοναχοί», ενίσχυσε τη συμβολική σύνδεση με τη στοά P2, της οποίας τα μέλη φημολογείται ότι αυτοαποκαλούνταν «Μαύροι Αδελφοί».

Η κατάρρευση της Τράπεζας Αμπροζιάνο αποκάλυψε την εξαφάνιση ποσού άνω του 1,5 δισεκατομμυρίου δολαρίων, το οποίο πιστεύεται ότι μεταφέρθηκε μέσω της Τράπεζας του Βατικανού — μιας τράπεζας καλυμμένης από νομική ασυλία και πλήρη μυστικότητα. Το πλέγμα των εταιρειών-φαντασμάτων που δημιούργησε ο Κάλβι πιθανότατα χρησίμευε για τη χρηματοδότηση πολιτικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό και το ξέπλυμα μαφιόζικων κεφαλαίων.

Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά περίεργων θανάτων και πολιτικών κρίσεων:

Η γραμματέας του Κάλβι, Τερέζα Κορόκερ, «πήδηξε» από τον τέταρτο όροφο των γραφείων της τράπεζας την προηγούμενη ημέρα της εύρεσης του σώματός του.

Ο Μικέλε Σιντόνα, μέντορας του Κάλβι, δηλητηριάστηκε με κυάνιο σε ιταλική φυλακή.

Η αποκάλυψη της λίστας μελών της P2 οδήγησε σε παραίτηση του πρωθυπουργού Αρνάλντο Φορλάνι και ολόκληρης της κυβέρνησης το 1981.

Ανάμεσα στα ονόματα των μελών ήταν και αυτό του μετέπειτα πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Μετά από δεκαετίες άρνησης, συγκάλυψης και αποτυχημένων ερευνών, νέα εγκληματολογικά στοιχεία στα τέλη της δεκαετίας του ’90 απέδειξαν ότι ο Κάλβι δεν μπορούσε να είχε αυτοκτονήσει. Το 2002, ιταλικό δικαστήριο αναγνώρισε ότι επρόκειτο για δολοφονία. Ακολούθησε έρευνα και το 2005 ξεκίνησε στην Ρώμη δίκη πέντε κατηγορουμένων για τη δολοφονία του: ο Σαρδηνός χρηματοδότης Φλάβιο Καρμπόνι, η σύντροφός του Μανουέλα Κλάινσιγκ, ο επιχειρηματίας Ερνέστο Ντιοταλλέβι, ο πρώην σωματοφύλακας του Κάλβι Σιλβάνο Βίτορ και ο διαβόητος ταμίας της Κόζα Νόστρα Πίππο Καλό.

Παρά τα στοιχεία και τις εικασίες, όλοι οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν το 2007 λόγω έλλειψης αποδείξεων.