– Η Πάτρα διαθέτει κάποια από αυτά τα σύνολα που χρειάζονται στην Όπερα, τονίζει η κα Καραγιάννη. Και προτείνει: «θα είναι ευχής έργον να συνεργαστούν και να καθιερώσουν έναν όμορφο θεσμό ο οποίος θα ανεβάζει παραστάσεις όπερας στην πόλη»

του Αχιλλέα Ροδίτη

Η κα Βασιλική Καραγιάννη δεν χρειάζεται συστάσεις. Η καταξιωμένη Ελληνίδα Υψίφωνος, γεννημένη στην Πάτρα και μεγαλωμένη στο Ρίο, έχει πρωταγωνιστήσει σε παραγωγές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, έχει εμφανιστεί και αποθεωθεί απ’ το κοινό στα σημαντικότερα λυρικά θέατρα του κόσμου, από την Βασιλική Όπερα του Λονδίνου και την Σκάλα Μιλάνου, μέχρι την Γερμανική Όπερα Ρήνου και το Μπι- Γουάκο στο Τόκυο.

Σήμερα, τιμά με την παρουσία της την «Πολιτεία», σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση για τη ζωή της, τα χρόνια στην Πάτρα, αλλά και τα άμεσα σχέδιά της. Και κάνει μια πρόταση για την Πάτρα, θεωρώντας ότι η πόλη μπορεί να δημιουργήσει έναν Θεσμό Όπερας!

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:

• Πόσο δύσκολο ήταν να διανύσετε αυτή την διαδρομή επιτυχίας; Κοιτάζοντας «πίσω», τι θυμάστε πιο έντονα απ’ όσες… αγωνίες, προσπάθειες; Από θυσίες, από απογοητεύσεις αλλά και ικανοποιήσεις;

Η λέξη «δυσκολίες» είναι σχετική. Το τι σημαίνει για τον καθέναν δυσκολία θεωρώ πως είναι υποκειμενικό μέχρι έναν βαθμό. Εξαρτάται από το πόσο πολύ αγαπάς αυτό που κάνεις και από την πόση δουλειά και χρόνο είσαι διατεθειμένος να αφιερώσεις μέχρι να το πετύχεις. Για εμένα οι δυσκολίες και οι απογοητεύσεις, που σαφώς και υπήρχαν και υπάρχουν, έπαιξαν θετικό ρόλο καθώς με γεμίζουν πάντα με πείσμα, επιμονή για ακόμα περισσότερη δουλειά. Και όλοι γνωρίζουμε πως η πολλή δουλειά ανεβάζει το επίπεδο και σε κάνει να ανακαλύπτεις πτυχές που ίσως σε άλλες συνθήκες να μην είχες εντοπίσει. Με δυο λόγια, έχει σημασία το πώς αντιμετωπίζεις το καθετί που σου παρουσιάζεται στη ζωή. Το τι μαθαίνεις και πως το αξιοποιείς.

• Τι θυμάστε από τα παιδικά-εφηβικά χρόνια στο Ρίο;

Τα εφηβικά μου χρόνια ήταν ήδη γεμάτα από μουσική αφού ξεκίνησα το Ωδείο από τα 7 μου χρόνια. Είχα την ευλογία να μεγαλώσω σε ένα πανέμορφο μέρος, όπως το Ρίο, και να χαρώ τη φύση και τις ομορφιές της. Τη θάλασσα και τα καλοκαιρινά μπάνια που ήταν σ’ απόσταση αναπνοής απ’ το πατρικό μου σπίτι, τις βόλτες με τα ποδήλατα με φίλους ή και μόνη μου. Τις μυρωδιές της άνοιξης και το αηδόνι του Απρίλη (κάτι που ακόμα αναζητώ όταν μπαίνει αυτή η εποχή). Ίσως ακούγομαι ρομαντική όμως ως καλλιτέχνης από πολύ μικρή αφουγκράζομαι όλα αυτά και νομίζω έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην καλλιτεχνική μου αναζήτηση και εξέλιξη.

• Πότε και με ποια αφορμή ή ερέθισμα «φώλιασε» η πρώτη σκέψη να ακολουθήσετε αυτόν τον δρόμο;

Μουσική ξεκίνησα στα 7 μου μαθαίνοντας ακορντεόν. Από τόσο μικρούλα λοιπόν άκουγα τα μαθήματα φωνητικής που γίνονταν σε διπλανές αίθουσες και μαγευόμουν! Στα 10 μου άκουσα πρώτη φορά όπερα στην τηλεόραση, την Joconda του Πονκιέλλι. Στην επαρχία, βλέπετε, δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε ζωντανά όπερα. Την λάτρεψα! Ωστόσο, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορώ να ακολουθήσω κάτι τέτοιο. Ήμουν πάντα πολύ προσγειωμένη. Αλλά οι συνθήκες με οδήγησαν εκεί. Ο καθηγητής μου στο σολφέζ διέκρινε την φωνή μου και πρότεινε να κάνω μαθήματα φωνητικής όταν ήμουν 14 ετών. Κι έτσι ξεκίνησαν όλα…

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ… ΓΙΟ ΤΗΣ!

• Αυτή την περίοδο που σας βρίσκουμε, τι ετοιμάζετε;

Με βρίσκετε στην Αθήνα. Μόλις τελείωσα την ηχογράφηση τραγουδιών ενός έλληνα συνθέτη που ζει στο Κάιρο. Αυτόν τον μήνα έχω εμφανίσεις στο Καλλιμάρμαρο, στο Ζάππειο και τέλος του μηνός στη Ρόδο, στο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, με την ορχήστρα Camerata Junior στην οποία παίζει βιολί ο γιος μου!

Συνεχίζω τον Οκτώβριο στην Θεσσαλονίκη. στο Μέγαρο Μουσικής, με την όπερα Τραβιάτα. Παραγωγή ΕΛΣ στα πλαίσια των Δημητρίων. Τον Νοέμβριο θα συμπράξω με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής με ένα έργο που ήταν όνειρο μου να τραγουδήσω, το κονσέρτο για κολορατούρα και ορχήστρα του A.Gliere. Μάλιστα έχω την χαρά να είμαι η πρώτη Ελληνίδα σοπράνο που θα το τραγουδήσει εδώ καθώς μέχρι τώρα δεν έτυχε να το πει καμία. Πιθανότατα να είναι και η 1η φορά που θα ακουστεί στη χώρα μας.

Ακολουθούν δύο αγαπημένοι ρόλοι: Μιμή από την όπερα Μποέμ και Λουτσία Ντι Λαμερμούρ σε συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής σκηνής και της Βασιλικής Όπερας του Λονδίνου.

• Ποια συνεργασία σας έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένη μέσα σας αλλά και ποια είναι αυτή που αποτελεί όνειρο και στόχο για το μέλλον;

Είναι γεγονός ότι έχω πολλά να θυμάμαι και από πολλές συνεργασίες. Και η αλήθεια είναι ότι δεν θα ήθελα να αδικήσω καμιά από αυτές. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω τις εμφανίσεις μου στο θέατρο Αλά Σκάλα του Μιλάνου που με χειροκροτούσαν επί 3,5 λεπτά στην άρια μου. Ούτε στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο. Ούτε το κοινό της Δανίας που όλο το θέατρο χειροκροτούσε όρθιο! Ούτε σαφώς και το μοναδικό κοινό του Τόκιο που μου φέρθηκε όπως θαύμαζαν κάποτε τους σταρ του ‘50!

Όμως, θα ήταν άδικο να μην επισημάνω και συγκινητικές στιγμές που έχω ζήσει στην Εθνική Λυρική Σκηνή, με το κοινό που επανειλημμένως με έχει αποθεώσει και με αποθεώνει. Ειδικά όταν έρχεται κόσμος στο καμαρίνι συγκινημένος με δάκρυα στα μάτια για να με συγχαρεί. Θέατρο στο οποίο ακόμα δεν έχω εμφανιστεί και θα ήθελα παρά πολύ, είναι μεταξύ άλλων η Κρατική Όπερα της Βιέννης.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

• Η Πάτρα, μια πόλη με ιστορία στενά συνδεδεμένη με την τέχνη, τον πολιτισμό, άραγε δίνει τα εφόδια που χρειάζεται ένας νέος με ταλέντο για να προχωρήσει; Τον στηρίζει, τον βοηθά, του «ανοίγει» πόρτες;

Η Πάτρα φυσικά και είναι συνδεδεμένη με την τέχνη και τον πολιτισμό! Και μάλιστα ιδιαιτέρως με την τέχνη της όπερας. Ας μην ξεχνάμε πως πολλές πρεμιέρες σπουδαίων έργων όπερας που τώρα ακούμε και θαυμάζουμε έκαναν τις πρώτες τους εμφανίσεις στα Επτάνησα και την Πάτρα, στο υπέροχο θέατρό μας Απόλλων. Επίσης, κάποτε υπήρχε το υπέροχο Φεστιβάλ Πάτρας με μοναδικές παραστάσεις στο Αρχαίο Ωδείο, το μικρό Ηρώδειο. Πόσο κρίμα που ούτε το ένα λειτουργεί πλέον, ούτε το άλλο.

Η πόλη μας μπορεί και δίνει τα εφόδια σε ένα νέο να ξεκινήσει. Πράγμα που είναι πολύ βασικό. Δεν είμαι σίγουρη όμως σήμερα για το πόσο μπορεί να του ανοίξει τις πολλές πόρτες για να προχωρήσει και να εξελιχθεί. Μιλάω πάντα για την τέχνη της όπερας. Δυστυχώς δεν γίνονται παραστάσεις στην πόλη μας. Έχει όλα τα φόντα και όλα τα προσόντα και σε εκπαιδευτικό επίπεδο (υπάρχουν αξιόλογα ωδεία και σχολές μουσικής) αλλά και σε καλλιτεχνικό «υλικό».

Για να γίνει μία παράσταση όπερας απαιτείται ορχήστρα, χορωδία, πιθανότατα ένα μπαλέτο και φυσικά ένας αριθμός από σολίστες τραγουδιστές. Η Πάτρα διαθέτει κάποια από αυτά τα σύνολα και θα είναι ευχής έργον να συνεργαστούν και να καθιερώσουν έναν όμορφο θεσμό ο οποίος θα ανεβάζει παραστάσεις όπερας. Επίσης, το γεγονός ότι η Πάτρα χιλιομετρικά είναι πολύ κοντά με την Αθήνα της δίνει την δυνατότητα να κάνεις συνεργασίες με καλλιτέχνες από την πρωτεύουσα. Άρα αυτό διευκολύνει περισσότερο τα πράγματα. Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρξει όραμα για να παρθεί μια τέτοια πρωτοβουλία. Πράγμα που εύχομαι μέσα από την καρδιά μου…!

ΑΧΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ (ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ):