Το politeianews.gr για αυτή την εβδομάδα σας προτείνει το συναρπαστικό μυθιστόρημα της Σώτης Τριανταφύλλου ”Σικελικό Ειδύλλιο”, που κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Νατουραλισμός, ρεαλισμός και διάθεση εξομολόγησης μιας ταλαιπωρημένης γυναίκας και ενός αστυνομικού, φανατικού καταδιώκτη της σικελικής μαφίας, χαρακτηρίζει το νέο βιβλίο της συγγραφέως.
Η συγγραφέας δεν χρειάζεται, φυσικά, συστάσεις, ούτε και η ιδιαίτερη, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις γραφή της, αλλά ούτε και ο τρόπος με τον οποίο μπλέκει αριστοτεχνικά, για άλλη μία φορά, την Ιστορία με τη Λογοτεχνία.
Το τελευταίο της βιβλίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ιστορικό μυθιστόρημα, απεναντίας μάλιστα. Όμως, μέσα από τις προσωπικές εξομολογήσεις των δύο πρωταγωνιστών διαφαίνεται ολοκάθαρα η μεταπολεμική Ιστορία της Σικελίας και, σε κάποιον βαθμό, και ολόκληρου του ιταλικού έθνους.
Πρόθεση της συγγραφέως, βέβαια, δεν είναι η ιστορική πληροφόρηση του αναγνώστη, αλλά η ανάδειξη της προσωπικότητας των δύο πρωταγωνιστών, του συναισθηματικού και του ιδεολογικού τους κόσμου.
Η βόλτα στις ατραπούς της Ιστορίας προκύπτει μέσα από αυτήν ακριβώς την προσπάθεια της Σώτης ως “παράπλευρη απώλεια”, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συγγραφέας δεν απεικονίζει πιστότατα τα ιστορικά γεγονότα τα οποία τυγχάνει να συναντούν τα προσωπικά βιώματα των ηρώων της.
Ούτε μπορεί να αγνοήσει, φυσικά, τις ορδές των κατακτητών ανά τους αιώνες, από τους Έλληνες, ως τους Νορμανδούς και τους Άραβες που άφησαν ο καθένας το δικό του στίγμα στο πολύπαθο νησί.
Το ίδιο ακριβής είναι και η απεικόνιση του χώρου. Η σικελική ύπαιθρος αναδεικνύεται σε όλο της το μεγαλείο, με τα χρώματα, τα αρώματα και την υπέροχη φύση της, το ίδιο και η αστική δομή των πόλεων του ιταλικού Νότου, όλα υπό τη σκιά της διάσημης σικελικής μαφίας, που πέφτει βαριά επάνω στις ζωές των κατοίκων του νησιού. Διότι είναι αδύνατον να μιλήσει κανείς για τη Σικελία, χωρίς να αναφερθεί στη διαβόητη ιταλική μαφία.
Το “ειδύλλιο” του τίτλου είναι άτυπο όσο και μεταφορικό. Μεταξύ της Κοντσέττα Βιτάλε και του Λούκα Ντε Ματέις δεν υπάρχει αληθινή σαρκική σχέση, παρά ένας λανθάνων ερωτισμός. Η Σώτη επιλέγει να μας μιλήσει για τη ζωή τους στη Σικελία διαμέσου των δικών τους στομάτων. Έτσι το βιβλίο αποτελείται από τις εναλλασσόμενες πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις του Λούκα και της Κοντσέττα.
Οι ζωές τους, όσο κι αν οι ίδιοι το θέλουν, αδυνατούν να ξεφύγουν μέσα από τα στενά όρια του νησιού τους, από όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τη ζωή στη Σικελία, δηλαδή τη μαφία, τη βαριά σκιά του Μουσολίνι και των πολέμων που πέρασαν, του φασισμού, του καθολικισμού, του φλογερού ταμπεραμέντου των νησιωτών, αλλά και της όπερας και του ιταλικού κινηματογράφου.
Οι δύο εναλλασσόμενοι αφηγητές μιλούν για της ζωή τους και, κάποιες φορές, ο ένας για τον άλλον, αλλά ο τρόπος της γνωριμία τους δεν παρουσιάζεται στους αναγνώστες από την αρχή του βιβλίου, ούτε και η ιδιαίτερη σχέση την οποία θα αναπτύξουν τελικά μεταξύ τους.
