«Για μένα δεν υπάρχει ζωή, ούτε ελπίδα. Περιφέρομαι για μεροκάματα, για να ‘χει να φάει η οικογένεια μου, πίσω, στο ψαροχώρι», λέει ο 37χρονος πατέρας τριών παιδιών

του Αχιλλέα Ροδίτη

Η ιστορία του Καρίμ από ένα ψαροχώρι στο Μπαγκλαντές, είναι καρμπόν με τις ιστορίες χιλιάδων, εκατομμυρίων προσφύγων που εγκατέλειψαν τις εστίες τους για να ζήσουν μακριά ή απ’ τον πόλεμο ή απ’τη φτώχεια και την εξαθλίωση εν καιρώ ειρήνης.

Δεν μοιάζουν με περιπτώσεις άλλων εθνικοτήτων που μετανάστευσαν αλλά είχαν την προοπτική επαναπατρισμού στο πλαίσιο μιας «στροφής» των πατρίδων τους στην ανάπτυξη.

«Στο Μπαγκλαντές δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις, ούτε θα υπάρξει ποτέ», μας λέει ο Καρίμ. Κι ομολογεί, με τρόπο που σε σοκάρει, ότι γνωρίζει πως η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη στο να περιφέρεται κάνοντας μεροκάματα και με τα λεφτά αυτά να τρέφει, πίσω στο χωριό του, όλη την οικογένεια.

Έφυγε περπατώντας! Πρώτα Ιράν, μετά Τουρκία. Και μετά, μέσω θάλασσας στην Ελλάδα. Ένα ταξίδι 5.000 ευρώ..! Όλη του η περιουσία. Κυριολεκτικά ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα…

ΜΕ ΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΦΑΜΙΛΙΑ
Ο Καρίμ είναι 37 ετών. Ήρθε στην Ελλάδα πριν 10 χρόνια. Λέει μάλιστα ότι τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα από τότε. Έχει πίσω στην πατρίδα του, την γυναίκα του που παντρεύτηκε στα 18 του, έναν γιο 20 χρόνων, μία κόρη 18 και μια δεύτερη κόρη 13 ετών. «Η οικογένεια μου ζει μαζί με τον πατέρα μου και τη μάνα μου και μαζί και με την αδελφή της γυναίκας μου. Όλοι μαζί σ’ ένα φτωχικό σπίτι… καλύβα», περιγράφει.

Τηλεφωνιέται μαζί τους καθημερινά. Όποτε τα καταφέρνει, ταξιδεύει για να τους δει. Φυσικά, δεν είναι απλή υπόθεση. Στη δεκαετία, μόνο τρεις φορές το μπόρεσε!

Και συνεχίζει με λέξεις που σε προσγειώνουν άτσαλα στην πραγματικότητα, δίνοντας σου να καταλάβεις πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο. Ούτε καν μια μικρή στιγμή ξεγνοιασιάς.

«Εγώ δεν έχω να περιμένω και να ελπίζω τίποτα. Έχω μόνο να δουλεύω, να κάνω μεροκάματα και κάθε μέρα να βγάζω λίγα χρήματα για να τα στέλνω στην οικογένεια για να έχουν να φάνε. Τίποτ’ άλλο. Ούτε για καλύτερες μέρες, ούτε για μένα, ούτε για κανένα όνειρο». Όσο για την δική του ζωή εδώ; Ούτε κουβέντα. Ένα μικρό γεύμα, του είναι υπεραρκετό…

ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΔΑΡΙΟΥ
Ο Καρίμ έχει δουλέψει στα χωράφια, τώρα καθαρίζει τζάμια σε σπίτια και σε καταστήματα, είναι συνεπής και εργατικός. Θα κάνει τη δουλειά του με ζήλο. Και θα τον δεις να περιφέρεται απ’ τις 6-7 το πρωί, με τα εργαλεία στο χέρι.
«Κάνω κι άλλα πράγματα.

Φροντίζω κήπους σπιτιών, κουρεύω το γκαζόν, πλένω, σφουγγαρίζω, κάνω τα πάντα», λέει. Και τουλάχιστον δεν έχει παράπονο από Πατρινούς που τον εμπιστεύονται και τον καλούν ξανά και ξανά. Μόνο άγχος του είναι ότι κάνει «μαύρη» εργασία και φοβάται διαρκώς.

ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;
Αλλά αυτό είναι κάτι που η πολιτεία πρέπει να δει και να μην συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει ως πρόβλημα. Αλλά όχι στην κατεύθυνση του να εμποδίσει αυτούς τους ανθρώπους να μπορούν να βγάλουν το μεροκάματο, αλλά να τους παρασχεθεί η δυνατότητα να εργάζονται νόμιμα.

Ιδίως όταν έχει κοινώς και επισήμως διαπιστωθεί η τρομερή έλλειψη εργατικών χεριών στη χώρα μας και έχουμε στραφεί στην σύναψη διακρατικών συμφωνιών για την μεταφορά εργατών από χώρες της μέσης ανατολής. Πρωτίστως θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από κείνους που βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ