Στη σελίδα 11 της «Πολιτείας» αυτής της Δευτέρας, θα διαβάσετε σημαντικά στοιχεία για την αύξηση της κρουαζιέρας στην Ελλάδα, σε αντιπαραβολή με την ανυπαρξία τους στην Πάτρα. Διότι η πόλη, αν και τρίτο λιμάνι της χώρας, δεν κερδίζει …απολύτως τίποτα… από τα δεκάδες κρουαζιερόπλοια που βάζουν ρότα για τα ελληνικά νερά.

Όμως, ας δούμε λίγο την κατάσταση με ξεκάθαρη ματιά. Κι ας υποθέσουμε ότι είμαστε ταξιδιώτες που διαλέγουμε να πάμε μια κρουαζιέρα στην Ιταλία, για παράδειγμα. Που θα θέλουμε να πάμε; Θα θελήσετε να πάτε στο Πέζαρο; Στη Ριτσιόνα ή στην Κατόλικα ή την κτισμένη από Έλληνες Ανκόνα; Όλα τους είναι φανταστικά λιμάνια, μοναδικές παραλιακές περιοχές της Ιταλίας, άξιες να επισκεφθεί κανείς. πχ, το Πέζαρο ήταν κατ’ επιλογήν τόπος κατοικίας του Λουτσιάνο Παβαρότι.

Αλλά, ποιος νοιάζεται να πάει εκεί; Θα πάει σε γνωστές τουριστικές περιοχές, θα πάει εκεί που θα δει φυσικά φαινόμενα, αρχαία, ιστορία και ταυτοχρόνως θα βιώσει την ιταλική κουλτούρα. Κατ΄αντιστοιχία, λοιπόν, οι επιβάτες κρουαζιεροπλοίου που έρχονται στην Ελλάδα, θέλουν να δουν την Αρχαία Ολυμπία, την Σαντορίνη, άλλα διάσημα αξιοθέατα.

Τι να ‘ρθουν να κάνουν στην Πάτρα; Και γιατί η εταιρεία του κρουαζιερόπλοιου να ξοδέψει χιλιάδες ευρώ σε καύσιμα και εργατοώρες για να στείλει τους ταξιδιώτες της σε μια πόλη που δεν έχει διαφημιστεί, δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να δείξει;  Βέβαια, η Πάτρα έχει πολλά. Έχει τον Άγιο Ανδρέα, έχει αρχαία, έχει ιστορία, έχει πολλά. Απλά, δεν τα έχει αξιοποιήσει, δεν τα έχει αναδείξει, δεν τα έχει διαφημίσει. 

Βλέπετε, λοιπόν, γιατί δεν έχουμε κρουαζιερόπλοια; Οι επιβάτες τους δεν θέλουν αν βγουν σε μια παραλιακή λακκούβας, κίνησης, κορναρίσματος, χάους. Ούτε τους λείπει ο καφές στη Ρ. Φεραίου. Θέλουν άλλα, που τα έχουμε, αλλά τα κρύβουμε…