– «Θέλω και θα επιστρέψω. Αρκεί να εξασφαλίσω ότι δεν θα ξαναβιώσω τις συνθήκες που με έκαναν να πάρω την απόφαση να φύγω…», λέει ο Χριστόδουλος. Ο οποίος κάθε χρόνο μας επισκέπτεται και συναντιέται με όλους τους φίλους και παλιούς συνεργάτες

του Αχιλλέα Ροδίτη

Με τον Χριστόδουλο εργαστήκαμε μαζί για χρόνια στο Super B. Αξιαγάπητος και ικανός. Έτυχε να ταξιδέψουμε και μαζί στις ΗΠΑ, τότε που μετανάστευσε και έζησα κοντά του όλες τις στιγμές εκείνης της έντονης αγωνίας του για ό,τι τον περίμενε…

Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, συναντηθήκαμε και συζητήσαμε για το από τότε ως σήμερα της δικής ζωής, για την ζωή στην Αμερική, για το πώς είναι τα πράγματα εκεί για έναν μετανάστη. Αλλά και για το Μεγάλο Όνειρο του: Να ξαναγυρίσει εδώ.

 Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 

Πόσο καιρό συμπληρώνεις πια, Χριστόδουλε, στις ΗΠΑ;

Στις 15 Ιανουαρίου συμπλήρωσα 11 χρόνια και οδεύω προς τα 12.  Αν πω ότι δεν έχω νοιώσει πως πέρασε καιρός θα είμαι υπερβολικός, σίγουρα όμως στην σκέψη ότι έχω ήδη υπερβεί την δεκαετία μου φαίνεται λίγο περίεργο.

Ερώτηση απλοϊκή κι αυθόρμητη αλλά παραπέμπει σ αυτό που όλοι μας θέλουμε να μάθουμε… Πώς είναι η ζωή στην Αμερική; Όχι για έναν ταξιδιώτη-τουρίστα, αλλά για έναν εργαζόμενο;

Εγώ συγκεκριμένα τυχαίνει να διαμένω σε μια περιοχή άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ελληνισμό, όπως είναι η Αστόρια, με λελογισμένες αποστάσεις για τα απαραίτητα, ευελιξία για τις κοινωνικές συνευρέσεις και σχετικά οικεία καθημερινότητα, οπότε δεν είναι πως έχω μπει στα “βάθη της Αμερικής” και μια απόλυτη ρουτίνα σπίτι – δουλειά – σπίτι.  Δεν θεωρώ ότι απαραίτητα στη Νέα Υόρκη δουλεύεις περισσότερες ώρες από ό,τι στην Ελλάδα – γνωρίζω πολλούς δικούς μου ανθρώπους στην Ελλάδα που εργάζονται σε εξαντλητικά ωράρια – είναι όμως μια πόλη και μια κοινωνία όπου, για διάφορους λόγους, επιζητάς περαιτέρω αξιοποίηση του παραγωγικού χρόνου.  Αν κάτι όμως μπορώ να πω ότι ξεκάθαρα δεν μου αρέσει είναι οι κλιματολογικές συνθήκες – ο πολύ κρύος χειμώνας και η υπερβολική υγρασία του καλοκαιριού – οι οποίες, σε συνδυασμό με όλα τα στοιχεία της ρουτίνας, σε κουράζουν πνευματικά πολύ περισσότερο σε σχέση με αυτό που μπορεί να έχεις συνηθίσει.

ΤΟ… “ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ” ΥΠΑΡΧΕΙ;

Η Αμερική εξακολουθεί να είναι «Γη της Επαγγελίας» για πολλούς νέους, ελέω οικονομικών-επαγγελματικών δυσκολιών στην Ελλάδα όμως. Τι θα τους συμβούλευες;

Δεν θα έλεγα “Γη της Επαγγελίας”, θα έλεγα όμως “Γη της εξέλιξης”.  Άλλωστε, νομίζω πως το μεγαλύτερο ζητούμενο είναι η ίδια η εξέλιξη.  Αναφέρομαι τόσο σε επίπεδο επαγγελματικής ανέλιξης, όσο και στην εν γένει εξέλιξη στον εκάστοτε κλάδο και την ίδια την οικονομία.  Για παράδειγμα, ακούω ότι το δικό μας επάγγελμα, αυτό του δημοσιογράφου, “πέθανε”.  Αυτό είναι η αντίληψη που μπορεί να έχουμε εδώ στην Ελλάδα, επειδή αφενός η εξέλιξη είναι αργή και αφετέρου η αγορά δεν απορροφά την καινοτομία. Το επάγγελμά μας, όπως και πολλά ακόμη λοιπόν, δεν πέθανε, αλλά άλλαξε.   Στην Αμερική βλέπεις ότι οι επαγγελματικοί κλάδοι εξελίσσονται, μεταλλάσσονται και προσαρμόζονται στην τεχνολογία.  Απαιτείται διαρκής επιμόρφωση, να παρακολουθείς συνεχώς την εξέλιξη, να θες να προχωρήσεις ο ίδιος και να αντιληφθείς πως όλα τα επαγγέλματα πλέον είναι “δυναμικά”.

Βλέπεις ακόμη παιδιά με σχετικά καλές δουλειές και μάλλον ήρεμο εργασιακό περιβάλλον, να στέλνουν βιογραφικά σε άλλες εταιρείες για καλύτερες θέσεις.  Δεν πάνε στην λογική ‘πήγα εδώ, ωραία, να πάρω συντάξη κι όλα από εδώ’, όπως γαλουχηθήκαμε στην Ελλάδα του παρελθόντος.   Αν διατηρήσεις την λογική του “μπούμερ” και του “ξεροκέφαλου”, η ίδια η πραγματικότητα σε ξεπερνάει και μένεις απέξω.  Αν πας στην λογική της “επαγγελίας” με την έννοια του “λεφτόδεντρου”, αυτό δεν υπάρχει, διότι πάντα το βιοτικό επίπεδο είναι ένα ratio εσόδων – εξόδων και θα πρέπει να έχεις υπομονή για το κάτι παραπάνω.  Σε κάθε περίπτωση, όποιος επιζητά την εξέλιξη, είναι ευέλικτος και δεν φοβάται το επόμενο βήμα, είναι αυτός που αξιοποιεί τα πλεονεκτήματα της Αμερικής.  Όλα αυτά έχουν μεγαλύτερο συντελεστή δυσκολίας, εάν πας χωρίς να έχεις άδεια εργασίας: σε αυτήν την περίπτωση, ίσως να περάσουν χρόνια για να επιστρέψεις έστω και για δυο εβδομάδες στην Ελλάδα, εάν δεν θες να σου βάλουν απαγορευτικό για να μπεις ξανά στην Αμερική.  Αντέχεις;  Αν δεν αντέχεις, δεν είναι ντροπή, ούτε πάει να πει ότι θα πρέπει να μείνεις για πάντα.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ

Σήμερα, που σε βρίσκουμε και πώς είναι ένα 24ωρό σου;

Έχω την τύχη να συνεργάζομαι με το πιο ιστορικό ελληνικό ΜΜΕ εκτός Ελλάδος, τον “Εθνικό Κήρυκα” και η καθημερινότητά μου προσαρμόζεται πολύ στις απαιτήσεις της εφημερίδας, οι οποίες διαφοροποιούνται αναλόγως την επικαιρότητα.  Το ίδιο συμβαίνει και με την συνεργασία μου με τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ, ως ανταποκριτής στη Νέα Υόρκη.  Μπορεί κάποια γεγονότα να με κρατήσουν στις επάλξεις ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα, ένεκα της διαφοράς ώρας.  Όσο για τα περαιτέρω, υπάρχει ένας κοινωνικός κύκλος, κάποιοι φίλοι και κάποιες φίλες που περνάμε χρόνο μαζί.  Κλαίμε λιγο την μοίρα μας, γκρινιάζουμε ο ένας στον άλλον για το ότι δεν είμαστε στην Ελλάδα αλλά εντάξει, στο τέλος η ώρα κυλάει ευχάριστα.

Δεν περιμένω να μου πεις «Όχι» στο ερώτημα, αν σκέφτεσαι να γυρίσεις στην Ελλάδα. Όλοι οι μετανάστες απαντούν πάντα καταφατικά. Θα ρωτήσω όμως… «πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις να γυρίσεις;». Κι αν ναι, πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις;

Κατηγορηματικά “Ναι”, θέλω να επιστρέψω.  Αρκεί να εξασφαλίσω ότι δεν θα ξαναβιώσω τις συνθήκες που με έκαναν να πάρω την απόφαση να φύγω.  Θεωρώ πως για πολλούς σαν κι εμένα που το σκέφτονται, η απάντηση έρχεται από το μέλλον και ονομάζεται “εξ αποστάσεως εργασία”.  Μια ανάλογη επαγγελματική ευκαιρία, με βάση την Αμερική.

Τι σου λείπει, περισσότερο, από την Ελλάδα; Τι αλλά και ποιοι; Ή… ποιες εποχές ή στιγμές;

Σίγουρα τα πρόσωπα του στενού οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος, το σπίτι μου, το φόντο της θάλασσας – που το έχουμε παντού – αλλά και η ιδιότυπη κοινωνική ζωή της πόλης.  Το καλοκαίρι αλλά ακόμη και ο χειμώνας, τον οποίο εν γένει δεν συμπαθώ ιδιαίτερα.  Πόρισμα: Την Πάτρα την εκτιμάς όταν φύγεις.  Αυτό μπορώ να το πω με τα χέρια στην φωτιά.

ΑΧΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ (ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ):