(από εφημερίδα “Πολιτεία”)

Το να συναντάς γυναίκα ναυτικό, ναι μεν είναι κάτι υπαρκτό εδώ και χρόνια, που η ύπαρξή του, ως γεγονός, δεν σε κάνει να πέφτεις απ’ τα σύννεφα λόγω σπανιότητας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι κι ό,τι απολύτως συνηθισμένο μπορείς να εντοπίσεις.

Και προπαντός, δεν είναι ένα εύκολο πράγμα, αν καλοσκεφτείς ότι το «μάνα πάω στα καράβια» είθισται να λέγεται από άνδρες και αφορά έναν από τους πλέον ανδροκραρτούμενους εργασιακούς χώρους. Που εκτός από ανδροκρατούμενος, που όντως παραμένει σε ευρεία κλίμακα, είναι κι ένας χώρος ιδιαιτέρως δύσκολος, σκληρός και επίπονος, ειδικά όταν εντάσσονται σε αυτόν γυναίκες. Και είναι ένας χώρος που πρακτικά δεν αφήνει χρονικά περιθώρια για άλλες ενασχολήσεις ή συνήθειες, μερικές από τις οποίες εντάσσονται στις αυτονόητες υποχρεώσεις μιας γυναίκας όταν μάλιστα είναι παράλληλα μάνα και σύζυγος.

Έτσι, η «Πολιτεία» επέλεξε σήμερα να μιλήσει με μια τέτοια γυναίκα, μία συμπολίτισσα που κρατά φυλλάδιο ναυτικού, και να καταγράψει τις δικές της απόψεις, την δική της οπτική γωνία από τα οποία βλέπει την καθημερινότητά της και τον επαγγελματικό της βίο. Η κυρία Βίκη Χριστοπούλου, λοιπόν, από την Πάτρα, από την περιοχή της Οβρυάς συγκεκριμένα, είναι μία συμπολίτισσα που επέλεξε αυτόν τον δρόμο και δέχθηκε να μας μιλήσει απαντώντας σε απλές κι αυτονόητες απορίες μας αναφορικά με την δουλειά της στα καράβια, με τις δυσκολίες, τα «συν» και τα «πλην», τα «υπέρ» και «κατά».

Τον τρόπο αντιμετώπισής της από τους συναδέλφους της, το πού εντοπίζονται οι δυσκολίες και πώς ξεπερνιούνται, τι λέει η οικογένειά της, ο σύζυγος και τα παιδιά τους, αλλά και πώς σχεδιάζει το μέλλον έχοντας μια δουλειά που απ’ ό,τι φαίνεται υπεραγαπάει και λατρεύει. Και μάλλον δεν θα άλλαζε, σε αυτή τη φάση, για καμία άλλη εργασιακή προσφορά που πιθανόν να της γινόταν.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

– Κυρία Χριστοπούλου, πότε πήρατε την απόφαση, αλλά και γιατί, να μπείτε για εργασία στα καράβια; Δύσκολη επιλογή για μία Γυναίκα, όταν μάλιστα είναι παντρεμένη, έχει τις γνωστές υποχρεώσεις μιας συζύγου με οικογένεια. Και όταν «πίσω» υπάρχουν και δύο παιδιά…

Την απόφαση για να μπω για εργασία στα καράβια την πήρα ένα χρόνο πριν… Μπορώ να πω, βέβαια, ότι με παρακίνησε ο ίδιος ο άντρας μου ο οποίος κι αυτός είναι ναυτικός. Με άλλα λόγια, το επάγγελμα του ναυτικού δεν μου ήταν κάτι πρωτόγνωρο και άγνωστο αλλά κάτι γνώριμο και οικείο. Βέβαια, καθοριστικός απολύτως παράγοντας, πολύ σημαντικός λόγος, δηλαδή, ήταν το οικονομικό. Και αυτό με «έσπρωξε» κατά κάποιον τρόπο να το δω θετικά και να απαντήσω καταφατικά στο να μπαρκάρω. Φυσικά και είναι λίγο δύσκολο, όταν είσαι μητέρα και σύζυγος. Ειδικά όταν μιλάμε για την γραμμή της Αδριατικής, το «Πάτρα – Ιταλία» όπου δουλεύω (εννοώντας ότι δεν υπάρχει δυνατότητα εξόδου ή διανυκτέρευσης κατ’ οίκον εφόσον τα πλοία βρίσκονται συνεχώς σε δρομολόγιο και φθάνοντας στο ένα λιμάνι, ετοιμάζονται για την αναχώρηση με προορισμό το επόμενο λιμάνι).

– Το να συναναστρέφεται μία γυναίκα σε έναν παραδοσιακά «ανδροκρατούμενο» χώρο, και μάλιστα σε έναν επαγγελματικό χώρο «κλειστό», όπως είναι ένα πλοίο, πώς είναι; Κατ’ αρχάς, πώς σας αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοί σας;

Πλέον, οι γυναίκες που εργάζονται σε ανδροκρατούμενους χώρους, όπως τα καράβια, είναι αρκετές. Και ειλικρινά δεν είναι δύσκολο αυτό, να βρίσκεσαι, δηλαδή, σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Όσο για τους συναδέλφους άνδρες, μου φέρονται πολύ ευγενικά και με βοηθούν θετικά με τον τρόπο τους στην δουλειά μου.

– Φαντάζομαι, όμως, ότι οι δυσκολίες δεν λείπουν. Αντιθέτως, υπάρχουν. Ποιες είναι; Και πώς τις προσπερνάτε;

Οι δυσκολίες προφανώς και δεν λείπουν, ειδικά όταν καλείσαι να δουλέψεις με πολύ άσχημο καιρό και πολλά μποφόρ… Εξοπλίζομαι, όμως, με υπομονή και κουράγιο και κάπως έτσι περνούν κι αυτές οι δύσκολες μέρες.

– Ο σύζυγος, τι λέει; Τα παιδιά; Καμαρώνουν, τους λείπετε…;

Ο σύζυγός μου, όπως σας είπα, είναι κι αυτό ναυτικός στο επάγγελμα και νιώθει υπερήφανος για εμένα που μπήκα σε ένα καράβι για δουλειά και τα καταφέρνω. Ειδικά γιατί ξέρει ότι φοβόμουν πολύ την θάλασσα. Αλλά κατόρθωσα με επιμονή και υπομονή να ξεπεράσω τον φόβο μου. Μπορώ να πω, μάλιστα, ότι δεν το πίστευε όταν του είπα ότι ενδιαφέρομαι και εγώ να δουλέψω στην θάλασσα…. και νά ‘μαι εδώ, λοιπόν, έχοντας ξεπεράσει κάθε φοβία που μπορεί να είχα, και δουλεύω σε μια δύσκολη γραμμή , όπως αυτή τις Αδριατικής. Τα παιδιά εννοείται ότι καμαρώνουν, αλλά ταυτόχρονα τους λείπω και μου λείπουν.

– Ποιος είναι ο εργασιακός σχεδιασμός για το «μετά»; Για πόσο σκοπεύετε να διαρκέσει αυτή σας η επαγγελματική εμπειρία;

Σκοπεύω να μείνω στην θάλασσα μέχρι να βγω στη σύνταξη, με την βοήθεια του Αγίου Νικολάου.

– Τι θα συμβουλεύατε άλλες γυναίκες που μπορεί να σκέφτονται το ίδιο, ως επαγγελματική εναλλακτική, αλλά διστάζουν σκεπτόμενες το αυτονόητο: «πού να πάω σ’ ένα πλοίο, που εκτός από το ότι είναι ‘ανδροκρατούμενος’ χώρος, είναι και σαν ΄φυλακή’»;

Θα συμβούλευα κι άλλες γυναίκες να ακολουθήσουν το επάγγελμα αυτό, δεν είναι τίποτα το δύσκολο και το ακατόρθωτο. Όλα μπορούμε να τα πετύχουμε αν το θέλουμε πολύ. Μια γυναίκα μπορεί να παραμείνει γυναίκα, ακόμα και σε έναν τέτοιο χώρο. Μπορεί να μοιάζει σαν «φυλακή», αλλά έχει πολλά άλλα καλά που τελικά αξίζει τον κόπο…