Ρεπορτάζ: Του Αχιλλέα Ροδίτη

Η εφημερίδα “Αχαϊκή ΠΟΛΙΤΕΙΑ” δημοσίευσε χθες ρεπορτάζ δρόμου που αφορά στους άστεγους που δυστυχώς εξακολουθούν να κοιμούνται σε εισόδους κτιρίων, πυλωτές και πεζοδρόμια της Πάτρας.

Όταν οι «πρωταγωνιστές» μιλούν, οι δικαιολογίες δεν χωρούν πουθενά. Όσο τεκμηριωμένες κι αν είναι οι εξηγήσεις που μπορεί να δοθούν, εν προκειμένω από τους υπευθύνους της Στέγης Αστέγων της Πάτρας, δεν μπορούν να εξαλείψουν το αίσθημα ενοχής αλλά και ντροπής που κυριεύει κάθε ευαισθητοποιημένο δημότη, όταν περπατά στους δρόμους της Πάτρας και συναντά μπροστά του ένα πλήθος από άστεγους.

Που για τον… όποιο «άλφα» ή «βήτα» λόγο εξακολουθούν να περνούν τις νύχτες στα πεζοδρόμια και τις πλατείες και μάλιστα, μες’ το αφόρητο τσουχτερό κρύο αυτών των ημερών, κατά τ’ άλλα «εορταστικών».

Είναι ανεπίτρεπτο! Είναι άδικο! Και δε μπορεί καμία τυπική – γραφειοκρατική αιτιολογία, όποια και να ‘ναι αυτή, να μειώσει την αίσθηση απογοήτευσης των πολιτών για το αποτέλεσμα.

ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΣΤΕΓΟΙ;

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα από τον Κοινωνικό Οργανισμό του δήμου Πατρέων εκδόθηκε ανακοίνωση πρόσκλησης ενδιαφερομένων για φιλοξενία τους στην Δομή, εξαιτίας των προγνώσεων για κακές καιρικές συνθήκες.

Μας δημιούργησε ωστόσο μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι διαβαίνοντας τα συνήθη σημεία συνεχίσαμε να βλέπουμε μπροστά μας αστέγους, με λιγοστές κουβέρτες και υπάρχοντα, να προσπαθούν να προστατευτούν από τις χαμηλές θερμοκρασίες. Στην Πάτρα, και αυτές τις χριστουγεννιάτικες μέρες, παραμένουν περίπου 10 άστεγοι στους δρόμους!

ΤΙ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟΥΣ;

«Τόσο δύσκολο είναι άραγε να μπεις και να κοιμηθείς στην Στέγη;» είναι η αυθόρμητη απορία μας. «Τόσο δύσκολο είναι να μαζέψεις 10 άτομα απ’ το δρόμο και να τα βοηθήσεις;».
Είναι ερωτήματα που έχουν τεθεί ξανά και ξανά προς τους υπευθύνους της Δομής φιλοξενίας αστέγων και πάντα η απάντηση καταλήγει στο ότι ορισμένοι άστεγοι «επιμένουν να μην επιθυμούν» την φιλοξενία τους. Και αυτό ακριβώς οδηγεί στην δεύτερη φυσιολογική απορία:

• Γιατί να μην θέλουν;
• Τι τους κάνει να απαρνιούνται την δυνατότητα να προστατευτούν, να κάνουν ένα μπάνιο, να απολαύσουν ένα πιάτο ζεστού φαγητού και προτιμούν να συναγωνιστούν το κρύο και την μοναξιά;

Και την απάντηση… μόνο οι ίδιοι θα μπορούσαν να την δώσουν. Για αυτό και απευθυνθήκαμε σε έναν από αυτούς. Σε έναν άστεγο.

Ο «ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ» ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΑΣΤΕΓΟΣ
Σε έναν μάλιστα άστεγο που έμελλε να είναι ένας από τους πιο γνωστούς από το παρελθόν συμπολίτες μας, από εκείνους μάλιστα που ξεχώριζαν για την διάθεση προσφοράς τους στο κοινωνικό σύνολο και προς κάθε συνάνθρωπο τους.

Ο Τριαντάφυλλος του Ερυθρού Σταυρού, όπως πολλοί θα τον ξέρουν! Ο Εθελοντής Σαμαρείτης απ’ τα εργατικά του νέου δρόμου, που όταν φορούσε τη στολή καμάρωνε, όχι για την ομορφιά της αλλά διότι του παρείχε την ασφάλεια ότι μπορούσε να βοηθήσει κάθε συνάνθρωπο του που είχε ανάγκη.

Είναι 58 χρόνων. Εργαζόταν σε επιπλοποιείο και απ’ όταν έκλεισε λόγω ηλικίας δεν ξαναβρήκε δουλειά.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ…
Τρίτη βράδυ γύρω στις 9 περπατώ στην Κανακάρη και στρίβω στην Ερμού. Μόλις είχαν κλείσει τα μαγαζιά, μερικοί ακόμα μάζευαν τα πράγματα. Η εικόνα από ένα σωρό κουβέρτες στο μέσον του πεζοδρομίου μεταξύ Κανακάρη και Καραϊσκάκη, κοντά στην αστυνομική διεύθυνση Αχαΐας, κέντρισε το ενδιαφέρον μου.

Συνειδητοποιώντας ότι κάτω από τις κουβέρτες κοιμόταν ένας άνθρωπος, αμέσως μου ήρθε στο νου η απορία που περιγράφω παραπάνω. «Μα, αφού υπήρξε ανακοίνωση για φιλοξενία αστέγων, πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα άστεγοι και μάλιστα με τέτοιο κρύο; (το θερμόμετρο έδειχνε 9 βαθμούς Κελσίου και τη νύχτα έπεσε στους μόλις 3».

Αποφασίζω να ξυπνήσω τον άστεγο και ξάφνου μπροστά μου βλέπω τον Τριαντάφυλλο. Του μιλώ και ξεκινά η κουβέντα μας. Και μέσα από τον διάλογο που παραθέτω παρακάτω, δίνονται όλες οι απαντήσεις σ’ όλες τις απορίες. Και, δυστυχώς, εκθέτουν οικτρά το πώς λειτουργεί το σύστημα:

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ σε ΒΙΝΤΕΟ: